«در من هوا سرد است» به این اعتبار روایتی است بهروز و عمومی از نوعی زیست ایرانی، زیستی که این رمان نشان از عمومیت آن میدهد و به مخاطب امکان همذات پنداری درباره آن را میدهد.
رمان «در من هوا سرد است» نوشته طیبه نجیب را باید در زمره نوع اول از این رمانها دانست. رمانی که سعی کرده از زبان راوی اول شخص به درون زندگی یک زن در بطن زیست اجتماعی ایران سفر کرده و روایتی از اندیشه و زیست آنها ارائه دهد.