تمهیدی که ضیایی در کتاب «من آنِ توام» به کار بسته اگرچه دارای ساختاری (پلی فونیک) یا چند صدایی مبتنی بر بینامتنیت است، اما روایت‌ها حول گونه‌ای از واسازی زبانی و مرکزگریزی و مرکزگرایی نیز به صورتی گفتمان محورانه است.