به گزارش شبنم ها به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان

آموزش مجازی و مصائب آن موضوعی است که کمتر کسی این روز‌ها با آن مستقیم و غیرمستقیم مواجه شده است حدود یک ماه و نیم از تعطیلی مدارس و دانشگاه‌ها می‌گذارد و تنها راهکار برای جبران عقب‌ماندگی‌های تحصیلی محصلان همین آموزش مجازی است موضوعی که شاید پیش از این بیشتر به عنوان یک کار فانتزی و نسبتا مغفول مانده به آن پرداخته می‌شد، اما شیوع کرونا روی دیگر این ماجرا را نشان داد.

آموزش مجازی در مدارس کشور حال و روز چندان خوشی ندارد همان موضوعی که بار‌ها درباره آن روی کاغذ طرح‌هایی ترسیم و تبیین شد، اما به مرحله عمل نرسید یا در نیمه مسیر رها شد، اما حالا این نوع آموزش به یک ضرورت در دستگاه تعلیم و تربیت تبدیل شده است، ولی زیرساخت‌های لازم آنقدر که باید شرایط پاسخگو نیست.

چندی پیش بود که محسن حاجی میرزایی وزیر آموزش و پرورش آماری از دسترسی دانش آموزان به به اینترنت برای آموزش مجازی را مطرح کرد، طبق گزارش آقای وزیر حدود ۷ درصد دانش آموزان به اینترنت دسترسی ندارند و از طرف دیگر ۷۰ درصد دانش آموزان امکان دسترسی به اینترنت، تبلت، تلفن همراه و وسایل ارتباطی از این قبیل را دارند با وجود این آمار به نظر می‌رسد آموزش مجازی چندان مصائبی به دنبال نداشته باشد، اما این طاهر ماجراست در واقع آموزش‌های چند وقت اخیر شرایطی خلاف آنچه روی کاغذ وجود دارد، نشان می‌دهد.

[سرنوشت مبهم مصائب آموزش مجازی دانش‌آموزان در شبکه شاد]

بیشتر بخوانید: چگونگی توسعه محتواهای آموزش مجازی در برنامه درسی

روایت معلمان مناطق محروم از آموزش‌های مجازی

عدالت آموزشی موضوعی است که بار‌ها و بار‌ها از سوی مسئولان آموزش و پرورش و حتی مسئولان کشور مورد توجه قرار گرفته است، اما وزارت عیالوار آموزش و پرورش با توجه به گستره وسیع مخاطبان چندان در این موضوع موفق ظاهر نشده است همانطور که وجود دو قطبی مدارس لاکچری و امکانات فوق العاده آن در مقابل مدارس بدون امکانات و محروم واقعیتی چندان دور از ذهن نیست.

حال این سوال مطرح می‌شود که با وجود این شرایط چطور می‌توان به آموزش مجازی یکسان در در تمام مدارس کشور امیدوار بود آیا مناطق محروم فارغ از اما و اگر‌های تامین تجهیزات موردنیاز آموزش مجازی زیرساخت‌های لازم و آمادگی فکری لازم در ورود به این آموزش را دارند یا خیر؟

برای درک بهتر این موضوع مشکلات آموزش مجازی را از معلمان فعال در مناطق محروم یا آشنا به این مناطق جویا شدیم که در نهایت چند مشکل وجه مشترک کمبود‌ها در مناطق مختلف بود و نکته قابل توجه در این میان فارغ از بستر سخت افزاری آمادگی برای پذیرش این نوع آموزش هاست که ورای امکانات سخت افزاری یا نرم افزاری مطرح می‌شود.

به عقیده یکی از فعالان آموزشی و معلمان، دسترسی به سخت افزار مناسب (رایانه و قلم نوری) و اینترنت، تسلط نداشتن بر نرم افزار‌ها برای تولید محتوا و سختی دریافت بازخورد تدریس از دانش آموزان متداول‌ترین مشکلات معلمان است.

یکی دیگر از معلمان نبود روحیه تیمی و هماهنگی لازم در پشتیبانی و انجام کار‌های مربوط به آموزش مجازی، سرعت کند اینترنت در زمان برگزاری کلاس‌های آنلاین و رسمیت نداشتن این نوع آموزش برای دانش آموزان را از جمله دیگر مسائلی دانست که یکی دو ماه اخیر با آن مواجه شده است.

معلم دیگری که تجربه کار در روستا دارد گفت که دانش آموزان عملا بعد از تدریس هیچ پیگیری ندارند و به طور مثال از بین حدود ۱۰۰ نفر تعدادی انگشت شمار حاضر شدند تا بازخورد یا تکلیفی در جواب آموزش مجازی بفرستند، این موضوع تنها مشکل آموزش مجازی برای دانش آموزان نیست علاوه بر آن و به اذعان یکی از معلمان نبود آموزش study skills و سایر مهارت‌های لازم برای یادگیری و خودخوانی، حذف ارتباط دانش آموز با دانش آموز و نداشتن کتاب یا درسنامه مناسب برای جبران کاستی‌ها باید مورد توجه قرار می‌گرفت و حالا جای آن خالی است.

از طرفی دیگر نقش والدین، همان شرکای تعلیم و تربیت به اذعان آموزش و پرورشی ها، در آموزش مجازی چندان مورد توحه نیست، در واقع نگاه درستی برای مواجهه آن‌ها با آموزش مجازی فرزندانشان وجود ندارد و گویی نقش والدین در این نوع آموزش تعریف نشده است و همین موضوع عاملی برای نگرانی پدر و مادرهاست که دائما با سوالاتی از قبیل «من باید چیکار کنم»، «بچه این مدلی درس یاد می‌گیرد» و سوالاتی دیگر از این قبیل که گاه این حساسیت بالا یا حتی بی توجهی بیش از حد دانش آموز را دچار مشکل می‌کند.

[سرنوشت مبهم مصائب آموزش مجازی دانش‌آموزان در شبکه شاد]

بیشتر بخوانید: غافلگیری آموزش مجازی؛ حقیقتی تلخ در نظام تعلیم و تربیت

معادله چند مجهولی شاد ناجی آموزش می‌شود؟

شبکه شاد نامی نسبتا آشنا با اهالی آموزش و پرورش است و اولین بار نام این شبکه حدود ۴- ۵ سال پیش مطرح شد که البته آن طرح مسکوت ماند و بار دیگر امسال با شکل و کارکردی متفاوت از طرح پیشین وارد عرصه تعلیم و تربیت شد آن هم ورودی پر سر و صدا که بسیار جای سوال دارد.

شادی که قرار است در شبکه‌ای اختصاصی برای آموزش کنترل شده دانش آموزان باشد و به نوعی مدرسه را به دستگاه‌های دیجیتالی و هوشمند الکترونیکی بیاورد، همچنان با مشکلاتی از قبیل مشکلات سخت افزاری و نیم افزاری مواجه است و گام‌های اولیه آن، چنان با شک و شبهه همراه بود که هنوز اعتمادی کافی را به خود جلب نکرده است ضمن آنکه زیرساخت‌های محدود پیام رسان‌های فارسی نگرانی بابت کارایی این شبکه به دنبال داشته است علاوه بر آن تشابه بالای فضای گرافیکی و عملکردی آن با پیام رسان‌های مورد استفاده این روز‌ها اختصاصی بودن این شبکه ویژه آموزش دانش آموزان را سوال برانگیز کرده است.

ورود شاد به دستگاه تعلیم و تربیت علی رغم زیرساخت ناکافی آموزش مجازی و خلف وعده‌ها در اجرای قوانین مربوط به توسعه این زیرساخت‌ها همچنین حواشی مربوط به راه اندازی و فعالیت این مجموعه نه تنها مصائب آموزش مجاری را بر طرف نکرده است بلکه به عنوان چالشی جدید مطرح می‌شود که معلوم نیست آیا فرصت باقی مانده تا اتمام سال تحصیلی زنان مناسبی برای پر کردن خلا‌های این شبکه و ورود به غیب و نقص آن در سال‌های آتی باشد یا خیر.

انتهای پیام/