به گزارش شبنم ها، محسن پور سید آقایی معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران با بیان این که ما با پدیده ماشین خوابی در تهران مواجه هستیم اظهار کرد: ما جوانانی را می‌بینیم که با کمک یکدیگر ماشین خریده و محلاتی را به عنوان پاتوق و گعده در نظر گرفته و ماشین خوابی می‌کنند. اینها جوانان شهرهای دیگری هستند که به دلیل نبود شغل به تهران می‌ْآیند و می‌بینیم که محلات تهران بین آنها تقسیم شده است و بچه‌های یک استان در یک محله و استان‌های دیگر در محلات دیگر جمع می‌شوند و در خودروهایشان می‌خوابند.

محمد علیخانی رئیس کمیسیون حمل و نقل و ترافیک شورای شهر تهران نیز درباره موضوع ماشین خوابی در پایتخت گفت: گزارش مستندی در این زمینه نداریم ولی این اتفاق ممکن است مانند کانکس خوابی و کارتن‌خوابی وجود داشته باشد که مشکلات اقتصادی به آن دامن می‌زند

علیخانی با بیان اینکه اگر معاونت حمل و نقل شهرداری موضوع ماشین خوابی را مطرح کرده  است، باید مطالعات آن را نیز به ما ارائه دهد گفت: و احتمال این مشکل وجود دارد و نمی‌توان آن را رد کنیم.

ماشین خواب‌ها چندسالی هست که مهمان تهران شده اند

درحالی معاون شهردار و نماینده شورای شهر تهران به تازگی متوجه این معضل اجتماعی در شهر تهران شده اند که این پدیده‌ که پیش‌تر در سال‌های گذشته توسط رسانه‌ها خبری شده بود. سال ۹۵ بود که روزنامه جوان گزارشی با عنوان «مصائب ماشین‌ خواب‌ها» منتشر کرد.

حالا تهران سال‌ها است که ساکنانی از جنس «ماشین خواب‌ها» دارد. آنهایی که سقف‌شان آسمان و فرش زیرپای‌شان سنگ‌فرش‌ها و آسفالت‌های خیابان است. تهران سال‌ها است که با گورخواب‌ها، پل خواب‌ها، کارتن‌خواب و… آشنا است و ماشین‌ خواب‌ها حالا این جمع را تکمیل‌تر کرده‌اند.

حالا چند سالی می‌شود که آهن‌پاره‌های چهارچرخ جای خانه‌‌ را برای برخی از ساکنان خیابا‌ن‌های تهران گرفته‌اند. ساکنانی اغلب مهاجر که به تازگی تهران را برای زندگی برگزیده‌اند به دنبال کار به تهران آمده‌اند و آخرین گزینه پیش‌روی‌شان مسافرکشی است.

«پراید» بهترین گزینه برای این کار است. ارزان‌ترین ماشینی که می‌شود خرید و اگر پولی باقی بماند پس‌انداز کرد. روزها خیابان‌ها را برای مسافرکشی بالا و پایین می‌کنند و شب‌ها را در همان ماشین و در فراق خانواده سر می‌کنند تا شاید آخر ماه پولی دست‌شان را بگیرد که شکم خانواده‌شان را سیر کند. چراکه دیگر کار در روستا و شهرشان کفاف زندگی را نمی‌دهد.

به لطف دولت تدبیر و امید چند سالی می‌شود که درآمد‌ها در ایران، کفاف هزینه‌های زندگی را نمی‌دهد و این موضوع خاص شهر و روستا نیست اما خشکسالی و ورشکستگی آب روستاییانی را که از کشاورزی، دامداری و‌… روزگار می‌گذراندند با چالشی بزرگ‌تر مواجه کرده‌ است.

نبود شغل و کار مناسب برای کسب روزی تا آنجایی افزایش یافته است که بسیاری از جوانان و حتی نوجوانان نیز از خانه وخانواده جدا شده و به امید یافتن شغل راهی شهر‌های بزرگ همچون پایتخت شده‌اند و بعضاً در چاله‌های آسیب‌های شهری غرق می‌شوند.

حالا معضل ماشین‌خوابی پس از خانه‌های مجردی روز به روز در حال گسترش است و خودرو‌های مسافر‌کش اغلب با شماره‌های شهرستان در بسیاری از نقاط اطراف پایتخت که شبکه‌های حمل و نقل کمتری در آنجاها گسترش یافته است به وفور دیده می‌شود.

به اعتقاد دکتر مجید ابهری جامعه‌شناش، ماشین‌خوابی نوعی دیگر از آسیب‌های اجتماعی به حساب می‌آید که تداوم آن سبب کم‌رنگ شدن روابط عاطفی در سطوح مختلف زندگی می‌شود.

وی می‌افزاید: در حقیقت تداوم ماشین‌خوابی به نوعی می‌تواند به بی‌خانمانی هم اطلاق شود. این موضوع ناشی از عوامل مختلفی همچون گرانی مسکن و بالابودن هزینه‌های مهمانسراها و هتل‌ها است؛ اینگونه افراد در معرض آسیب‌های جسمی، روحی و حتی رفتاری نیز بعضاً قرار می‌گیرند. 

  ابهری مهم‌ترین نکته از نظر رفتارشناسی این پدیده را احساس تبعیض و از بین رفتن روابط اجتماعی می‌داند و می‌گوید: تداوم این نوع زندگی منجر به افسردگی‌، افزایش اضطراب، بریدن از نظام‌های مدیریتی حاکم در جامعه و از دست دادن اعتماد و سرمایه اجتماعی می‌شود.

نان حلال خوری به قیمت ماشین خوابی

اگر برخی شبها حال و حوصله گردش در تهران را داشته باشید حتما به تعداد زیادی خودرو در حاشیه برخی از پارک ها، خیابان ها و گذرهای کم تردد بر میخوردید که رانندگان در آن ها خوابیده اند.

پای صحبت شان که می نشینی جوانانی هستند که برای تامین درآمد خود و خانواده شان از شهرستان ها و رستاهای استان های دیگر برای کار به تهران آمده اند.

مردان و جوانانی که جای خواب برای شبهای خود ندارند و کاری که بشود روی درآمدش حساب کرد هم پیدا نمی کنند. حالا پراید از دم قسط هم وسیله نانشان شده است و هم سقف بالای سرشان.

 حالا آنها وسایل اولیه زندگی در اندازه چند تکه ظرف، گاز پیک نیک و رختخواب را در صندوق ماشین خود جا داده اند و تا پاسی از شب که خسته و کوفته از رنج مسافرکشی درمانده اند در داخل ماشین استراحت می کنند.

با افزایش سرسام آور اجاره ها در تهران از خیر خانه ای اجاره ای گذشته اند و همه زندگی و کارو خانه و تفریح شان همین ماشین است.

حالا انگار شهرداری تهران که آبی از این مسافرکش ها برایش گرم نمی شود می خواهد با مسافرکش های شخصی که نمره شهرستان دارند برخورد کند. مردان سرزمین مان که نتوانسته اند شرمنده خانواده هایشان شوند و دست خالی خود را روی زانوهایشان گذاشته اند و برای لقمه نان حلال آواره غربت شده اند.

به نظر می رسد شهرداری و شورای شهر به جای اینکه صورت مسئله را مانند سایر معضلات اجتماعی پاک کنند به دنبال این باشند که با دولت به ظاهر تدبیر و امید راهی برای بیکاری و فقر این عزیزان کشورمان بکنند.

وعده و وعیدهای مکرر دولت در ایجاد اشتغال و فراهم آوردن مسکن و سایر مقدمات زندگی سالم، بی‌عمل رها شده است. این بی‌عملی روز به روز حلقه آسیب‌های اجتماعی را طویل‌تر می‌کند. در این بین سرمایه‌های اجتماعی لحظه به لحظه در حال هدر رفت است. به راستی چه کسی پاسخگوی این نابسامانی‌های دامنه‌دار است‌؟‌ وزارت ورزش و جوانان‌؟ دولت‌؟ یا دهها دستگاه متولی و بودجه‌بگیر دیگر‌؟

انتهای پیام/