به گزارش شبنم ها،در همین اول گزارش برای اطلاع از تاریخچه فرزندپذیری یا همان فرزندخواندگی باید گفت که این موضوع تا اواخر سال ۱۳۵۳ اصلا جایگاه قانونی نداشت و رفته رفته با توجه به نیاز جامعه، خانواده‏‌ها و لزوم حمایت از اطفال بدون سرپرست سبب شد که در اسفندماه آن سال، قانونی با نام: «قانون حمایت از اطفال بدون‏ سرپرست» به تصویب برسد، در کشور ما همچنان خانواده‌هایی وجود دارند که به دلیل شرایط خاص قادر به فرزندآوری نیستند و اگر شرایط تدوین شده سازمان بهزیستی را دارا باشند، می‌توانند کودکان یا نوزادان بی‌سرپرست را به عنوان فرزند خود تحت سرپرستی بگیرند.

[ماجرای میهمانی ناخوانده که ردپای اتفاقات خوب را کمرنگ نکرد!]

در حال حاضر افرادی که برای پذیرش فرزند، آمادگی دارند باید سه مورد از قوانین وضع شده را رعایت کنند، اولین مورد این است که زن و شوهری که ۵ سال از تاریخ ازدواج آن‌ها گذشته باشد و صاحب فرزند نشده باشند و حداقل یکی از آن ها (زن یا شوهر) باید بیشتر از ۳۰ سال سن داشته باشند، همچنین در صورتی که هنوز ۵ سال از ازدواج آن ها نگذشته باشد، اما با تشخیص پزشک قانونی امکان بچه‌دار شدن نداشته باشند، می‌توانند تقاضای پذیرش سرپرستی کودکان و نوجوانان را بدهند؛ قانون دوم هم می‌گوید که زن و شوهرِ دارای فرزند؛ حداقل یکی از آن­ ها باید بیشتر از ۳۰ سال سن داشته باشد و اما مورد سوم بر این تاکید دارد که دختران و زنان بدون همسر در صورتی که حداقل ۳۰ سال سن داشته باشند می‌توانند به تنهایی تقاضای پذیرش سرپرستی کودکان و نوجوانان را بدهند.

در این راستا حبیب الله مسعودی فرید، معاون امور اجتماعی سازمان بهزیستی کشور معتقد است که در قانون قبلی فقط کودکانی را که پدر و مادر نداشتند می‌توانستیم به فرزند‌خواندگی بسپاریم، اما طبق قانون جدید اگر قاضی تشخیص دهد کودکی باید از پدر و مادر خود جدا شود و آن‌ها صلاحیت نگهداری او را ندارند، می‌توان او را به فرزند‌خواندگی سپرد، زیرا تقریبا ۸۵ درصد از کودکانی که در مراکز شبه خانواده هستند پدر یا مادر مشخص دارند، اما چون بدسرپرست هستند در مراکز ما نگهداری می‌شوند.

[ماجرای میهمانی ناخوانده که ردپای اتفاقات خوب را کمرنگ نکرد!]

اما از همان روزی که ویروس کرونا مهمان خانواده‌ها شد، بسیاری از مسئولان بر این باور بودند که وجود چنین ویروسی قطعا مراحل پذیرش فرزند را دچار مشکل می‌کند؛ یکی از این مسئولان وحید قبادی دانا رئیس سازمان بهزیستی کشور است، او در ۴ مرداد امسال اعلام کرد که به نظر می‌رسد شیوع کرونا، فرآیند فرزندخواندگی را نیز درگیر می‌کند و این پروسه را دچار مشکل کرده است، به طوری که طولانی‌تر طی می‌شود.

همچنین قبادی دانا تاکید داشت که شیوع کرونا بخشی از فرآیند فرزندخواندگی را که مربوط به بازدیدها، رفت و آمد‌های فرزندان با خانواده‌های فرزندپذیر می‌شود، دچار مشکل کرده و بخشی از فرآیند فرزندخواندگی که به مراجعه حضوری نیاز ندارد از طریق سامانه فرزندخواندگی در حال انجام است و البته بخش دیگر که مربوط به مراجعات حضوری فرزندان با خانواده است لغو نشده و فقط به صورت محدودتر انجام می‌شود.

اما این نگرانی‌ها خوشبختانه به وقوع نپیوست و همت خانواده‌های ایرانی  و خدمت‌رسانی مسئولان باعث شد که در دی ماه امسال شاهد خبر خوبی در حوزه فرزندخواندگی باشیم، مهدی خانکه معاون امور اجتماعی بهزیستی استان تهران گفت که با وجود شیوع بیماری کرونا و محدودیت های اعمال شده، متقاضیان فرزندخواندگی تا ۱۰ درصد رشد داشته البته میزان درخواست ها برای فرزندخواندگی به علت عواملی همچون کاهش فرزندآوری بین زوجین، افزایش سن ازدواج، موارد فرهنگی و حمایت اجتماعی و روانی از فرزندان بی سرپرست همیشه بالا بوده است.

[ماجرای میهمانی ناخوانده که ردپای اتفاقات خوب را کمرنگ نکرد!]

طبق گفته کارشناسان، با وجود سایه سنگین بیماری کرونا بر کشور و مشکلات اقتصادی از ابتدای سال ۹۹ تا امروز، رویای صدها کودک بی سرپرست برای داشتن خانواده تعبیر شد و ۷۵۰ کودک به فرزندخواندگی پذیرفته شدند.

به راستی چه کسی فکر می‌کرد که ویروس کرونا این طور بی رحمانه قربانی بگیرد و همه محاسبات زندگی روزمره مان را برهم بزند؟ اما این ویروس با همه بدشگونی ردپای اتفاقات خوب را کمرنگ نکرد و امروزه شاهد اخبار خوبی در این حوزه هستیم، اما نکته مهم این است که چنین روند رو به رشدی نباید متوقف شود تا کماکان این پدیده در جامعه ما رو به رشد باشد، پدیده‌ای که با رخ دادنش دل بسیاری از افراد شاد و سرنوشت بسیاری از کودکان و نوجوانان این سرزمین رو به بهبودی می‌رود، پس چه زیباست که این اتفاقات خوب را برای خود و جامعه دریغ نکنیم تا همواره حال خوب نصیب تمامی افراد این کشور باشد.

البته قبول سرپرستی یک دختر یا پسر به همین سادگی‌ها هم نیست، مینا ارجمندپور، روانشناس‌ بالینی بیان کرد زوج‌هایی که تصمیم می‌گیرند بچه‌ای را به خانه خود بیاورند و بزرگش کنند، باید کلاس‌های آموزشی را سپری و  اطلاعات زیادی کسب کنند یعنی به خودشناسی خوبی رسیده باشند؛ مثلا مردی که پس‌انداز، خانه و ماشین برایش اهمیت زیادی دارد فرد مناسبی برای پدرخواندگی نیست، چون عشق و مسئولیت‌پذیری برای او اولویت نیست. کسانی باید دنبال فرزند‌خواندگی باشند که تمایل به مراقبت از دیگران را داشته باشند، عشق بدهند و عشق دریافت کنند.

این روانشناس معتقد است که پدر و مادرانی که بچه‌ای را به فرزندخواندگی قبول می‌کنند، باید تلاش کنند رفتار و گفتارشان آگاهانه باشد، توقع زیادی از فرزند‌خوانده خود نداشته باشند، همچنین برای داشتن جامعه بهتر باید سطح آگاهی بالا برود، باید به خودشناسی برسیم تا بتوانیم جامعه بهتری داشته باشیم. وقتی آگاهی عمومی بالا باشد، مسلما تعداد بچه‌هایی که به مراکز نگهداری فرستاده می‌شوند، کمتر خواهد شد و این مراکز شرایط بهتری برای زیست و آموزش آن‌ها فراهم می‌کنند.

 
انتهای پیام/