به گزارش شبنم ها،برای براندازی هر حکومتی لازم است دو اتفاق بیفتد:

1رویگردانی از حکومت وقت
2امید به حکومتی مطلوب در آینده

یعنی باید خشمی از گذشته و امید به آینده در توده‌های مردمی به وجود بیاید تا جنبش اجتماعی یا انقلاب اتفاق افتد.

رسانه‌های برانداز برای تحقق این رؤیا تلاش کرده و کوشیدند تا به انحاء مختلف، خشم و نفرت از حکومت و ارکان آن را تولید کرده و به آینده‌ای که سران برانداز خواهند ساخت، جلب اعتماد کنند.

برای هر ناظر و تحلیلگری پر واضح است که لااقل برای بخشی از بدنه جامعه ایران، خشم لازم، تولید شده است، اما چرا جنبش فراگیری اتفاق نمی افتد؟

چون دست براندازان از افرادی که برای آینده امید آفرین باشند خالی است؛ آیا هیچ عاقلی می پذیرد که با افرادی مانند پهلوی کوچک، رجوی، اسماعیلیون، علینژاد، کریمی، سیما ثابت، زاغری و مگر می توان آینده را ساخت؟
 
این را دشمنان و رسانه آنها به خوبی می‌دانند و اگر نمی دانستند مصاحبه اخیر با علی کریمی همه چیز را برای آنها عیان کرد، به همین دلیل جز برای خالی نبودن عریضه، از تمرکز بر امید آفرینی و جلب اعتماد به براندازک‌ها اجتناب کرده و صرفاً به تولید خشم و نفرت مشغولند! چرا؟!

 چرا با وجود لنگ بودن پایه دوم براندازی، رسانه های دشمن دست از تولید خشم و نفرت نکشیده و همچنان و با شتاب زیاد به آن مشغولند؟  
 
پاسخ واضح است،
 با وجود شرایطی که توصیف شد، اگرچه تاسیس یک حکومت مقتدر وابسته به غرب ممکن نیست، اما می‌توان با سوریه سازی ایران، یک ملت مقتدری که موی دماغ مستکبران است را نابود کرد! بله هدف جمهوری اسلامی نیست، هدف ایران است. باید جنگ داخلی ایجاد کرد، تجزیه طلبان را فعال کرد، گسل های اجتماعی را عمیق تر کرد تا ایران مقتدر و مستقل، ضعیف و مشغول به خود شود.
 دکتر محمد قربانی مقدم