به گزارش شبنم ها،چرا پول نذري را خرج فقرا نكنيم!؟ در كمك به مجلس عزاي حضرت ارباب هيچ اجباري وجود ندارد، هر چه هست عشق است. در كمك به مجلس عزاي حضرت ارباب هيچ اجباري وجود ندارد هر چه هست عشق است، شور است و عزاداراني سراسر اشتياق كه مي خواهند در اين خوان كه همه ريزه خور آن هستيم سهم داشته باشند.
عاشوراي حضرت سيدالشهدا(ع) در سال 61 هجري روي داد اما با گذشت حدود 1400 سال از آن واقعه عشق حضرت مانند مغناطيس هنوز هم همه را به سمت خود مي كشاند از مردي با موهاي سپيد كه عمرش را در اين راه گذاشته و لقب پيرغلام گرفته تا كودكي كه با هر كمكي مي خواهد در مجلس عزاي اباعبدالله(ع) قدم بردارد و همه براي حضرت سنگ تمام مي گذارند.
همه دوست دارند براي امام حسين عليه السلام كاري بكنند حتي به اندازه شستن چند استكان در هيات عزاداري يا جفت كردن كفش عزاداران يا جارو كشيدن زير پاي عزاداران حضرت سيدالشهدا(ع).
اما گويي اين عاشقي به مذاق عده اي خوش نمي آيد، با نگاهي از بلنداي كوه هاي غرور به اين عشق مردمي دهن كجي مي كنند و مي گويند: 'اين همه فقير در اين كشور داريم، اين همه كساني كه نان شب ندارند، چرا اين هزينه هاي هيات و عزاداراي را خرج اين نيازمندان نمي كنيد؟'
و اين ژست ها در شبكه هاي اجتماعي بيداد كرده و لحظه به لحظه منتشر مي شود كه اي فغان به جاي نذري براي امام حسين(ع) به زلزله زده ها كمك كنيم؛ به جاي هيات محرم، به فقرا كمك كنيم؛ به جاي صرف پول براي ساخت ضريح امامان (ع) به بيماران سرطاني كمك كنيم!
در پاسخ به اين سخنان بايد گفت كه خوان اباعبدلله(ع) براي همه پهن است و فقراي بسياري با همين نذري ها سير شده و لااقل در اين مدت سر آسوده بر بالين مي گذارند و بايد گفت كه قشر حزب اللهي در طول سال با زكات و اردوهاي جهادي و امثالهم بارها و بارها به فقرا كمك مي كنند، شما چه مي كنيد؟
راستي چرا فقط براي هزينه عزاداري ها كه كوچكترين باري بر شانه دولت ندارد و نذورات مردمي و هداياي افراد خيّر است اين قدر برايش نقشه مي كشيد كه چنين كنيم و چنان كنيم؟
چرا كمد لباس هايمان بايد از زور لباس هاي مختلف منفجر شود ولي ككمان هم نگزد كه عده اي در حسرت داشتن يكي از آن ها مي سوزند، چرا اين تب و لرزهاي مداوم فقرا برايمان مهم نيست؟ چرا حاضر به بخشش يكي از آن لباس هاي مارك دارمان نيستيم كه مايه مباهاتمان است؟
چرا وقتي نگاه پر از حسرت كودكان كار به دنبال ما تا ته سالن گرم آن رستوران هاي گران قيمت و آن غذاهاي لذيذ سرگردان مي ماند، از هزينه اين شام ها و ناهارهاي آن چناني مان نمي گذريم تا اين ها هم شبي با شكم سير سر بر بالين بگذارند؟
چرا وقتي پول يكي از خودروهاي بي استفاده ما مخارج ازدواج چند جوان را فراهم مي كند حاضر نيستيم حتي فكر اهدايش را هم بكنيم؟
چرا به آنان كه بليط كنسرت هاي خواننده هاي لس آنجلسي را تهيه كرده و با هزينه هاي گزاف براي حضور در اين كنسرت ها به دبي و اروپا و... سفر مي كنند اعتراض نمي كنيم؟
اصلا مي دانيد اتحاديه هتل داران تركيه اعلام كرده سال گذشته حدود 2 ميليون ايراني به تركيه سفر كرده است؟ چرا اين هزينه هاي نجومي وجدان ها را براي اعتراض قلقلك نمي دهد و فقط غذاي نذري وجدان خفته همه را بيدار مي كند كه تزهاي روشنفكري از چپ و راست ارائه مي دهند؟
اگر راست مي گوييم بياييم: هزينه يك ماه لوازم آرايشمان را خرج زلزله زده ها كنيم، هزينه چالوس رفتن و ويلا گرفتن را، هزينه كافي شاپ رفتن ها را؛ هزينه ي اسكي و اسب سواري را؛ يا سفرهاي دبي و آنتاليا و ... را خرج فقرايمان كنيم.
اگر مشكل ما فقر و بيكاري و نداري مردم است، اين مردم معجزه ها از دست تواناي حضرت اباعبدلله الحسين(ع) ديده اند و اگر همه دنيا را به اينان ببخشيم باز دست از عشق ابا عبدالله برنمي دارند.
اگر صداي نوحه و يادآوري مصائب كربلا براي زندگي مرفه و بي فلسفه ما آهنگي ناخوشايند است بهتر است فكري به حال ناپاكي خودمان كنيم، اين صداها و نواها تا ابد در جريان است و براي يزيديان اين زمان آهنگ بيدار باشي است براي خروج از سپاهيان شامي و بيداري وجدان هايي كه اسير هجمه شبهه ها و سم پاشي هاي ضد دين هستند.
عشق حضرت سيدالشهدا(ع) مغناطيس است و كليمي و زرتشتي و مسيحي را هم جذب مي كند تا جايي كه مهاتما گاندي بودايي مي گويد: 'الگوي من در استقلال هند، امام حسين(ع) بود!'
يادمان باشد اكسير حسيني هر فلزي را گوهر مي كند...