به گزارش شبنم ها

در آستانه روز دانش آموز، در روزنامه ها و اخبار شاهد گفتگوها و خبرهای بسیاری در مورد حماسه 13 آبان و بیداری نوجوانان دانش آموز در سال 57 و  غیرت و رشادت دانش آموزان در خلق این حماسه هستیم. هرساله  دانش آموزان در این  روز طی مراسمی همراه با راهپیمایی و اعلام انزجار از استکبار جهانی یاد و خاطره شهدای نوجوان سیزدهم آبان 57  را زنده می کنند.
با دیدن  مشتهای گره کرده دانش آموزان شهرهای مختلف کشور غرور و افتخار  در رگهایمان میدود اما با لحظه ای تامل این حس با حسرتی عجیب جایگزین میشود.
حسرت بزرگ اینجاست که نوجوانانی که با مشتهای گره کرده فریاد مرگ بر آمریکا سر داده اند هنوز راه مقابله با استکبار را نیاموخته اند. آیا پدران و مادران و معلمان و همه تربیت کنندگان این نسل فراموش کرده اند به آنها یادآور شوند که انزجار از استکبار تنها به شعار های کوبنده نیست؟ یا هنوز کسی به این نسل نیاموخته است که امروز باید لانه های جاسوسی عصر حاضر را بشناسید و فتح کنید؟

ما با نسلی مواجه ایم که فاتحان میدان نبردهای دیجیتالی و بازیهای طراحی شده غربی هستند. امروزه فرزندان غیور ما اسیر بازیهای فرهنگی نظیر مدگرایی و پیروی از ترویج سبک زندگی بیگانه و ...  شده اند. نوجوانان ایرانی کاربران همیشگی شبکه های اجتماعی خارجی و طرفداران دو آتشه برای فیلمها و برنامه های هالیوودی هستند. نوجوان امروز ما یک بازر مصرف بزرگ برای آخرین مدلهای گوشی و تبلت است.

به راستی آیا فرزندان ما نمی دانند  انزجار از استکبار یعنی به عروسکهای خیمه شب بازی دشمن تبدیل نشویم؟ مگر جز این است که دشمنان ما هر روز و هر لحظه ریزترین حرکات و ارتباطات ما را زیر نظر دارد. مگر نه اینکه شبکه های اجتماعی در هر لحظه تمام  اطلاعات ما را جمع اوری و دسته بندی میکنند؟ مگر بارها و بارها نشنیده ایم که بازیهای رایانه ای، فیلم ها و کارتون های وارداتی و اینترنت های پرسرعت و آزاد مسیر فکری و اهداف والای نوجوانان ما را تحت الشعاع قرار میدهند؟ پس چرا مسئولان  و افراد تاثیرگذار در تربیت این نسل دست بر دست گذاشته و این ماجرا را نظاره می کنند و  اولیا در فراهم کردن ابزار های سقوط فرزندانشان از یکدیگر پیشی می گیرند و همه عوامل در کنار یگدیگر نوجوانان و جوانان ما را به سمت ناکجاآباد سوق میدهد.

به راستی  اگر بدانیم و ایمان داشته باشیم گوشی های هوشمند و اینترنت های چند گیگا بایتی پرسرعت  پرتگاه و نقطه سقوط هستند آیا باز هم فرزندانمان را با دستان مبارک خودمان به لبه پرتگاه میفرستیم؟ به راستی باید از والدین بپرسیم «به کجا چنین شتابان...»