افراطیون مدعی اصلاحات، تجاهل می کنند و عوام را به اشتباه می اندازند. خطاب به منتقدان می گویند "قبلا مذاکره را بد و حرام می دانستید، اما حالا که دولت خودشان سر کار آمده، مذاکره می کنید".

اولا مذاکره، ابزار دیپلماسی و ادامه اقتدار ملی در سیاست خارجی برای کاهش هزینه ها، رفع موانع و افزایش موفقیت هاست. مذاکره مثل چاقویی است که هم می توان جراحی سودمند با آن انجام داد، هم از خود دفاع کرد و خصم را تاراند؛ و هم خودزنی کرد!

داروست، اگر به جا استفاده شود؛ و سمّ قاتل است، اگر شامل سوء مصرف، یا Overdose شود.

ثانیا منحصر کردن مذاکره به آمریکا یا انگلیس و فرانسه، ضد مذاکره است. از آن سمّی تر، موکول کردن همه مدیریت داخلی و مسئولیت های اجرایی به مذاکره است؛ اتفاق غلطی که در هشت سال گذشته رخ داد و به مصائب بزرگ اقتصادی دامن زد.

 این که با کدام دولت ها و چرا مذاکره کنیم یا نکنیم، یک بحث است، اما مدیریت دستگاه های دولتی را تعطیل کردن و همه مسئولیت ها را به مذاکرات فرسایشی موکول کردن و حوالت دادن، بحثی جداگانه در تراز دشمنی با خرد و تجربه است.

همین روزها که مدعیان اعتدال و اصلاحات مجددا در حال گره زدن همه مسائل کشور به مذاکره هستند، مشاور روحانی توییت زده: "اجازه دهید کار کشور پیش برود. لطفا این طرف هو نکند و آن‌طرف هم جار نزند. زندگی ملت گره‌خورده و مهم نیست که به دست چه کسی باز شود. مهم نیست که برداشتن قدم نهایی به اسم چه کسی تمام شود. اسم‌ها مهم نیست چرا که همه مسئولان و همه دولت‌ها خادم یک ملت هستند".

هنوز هم اصرار دارند باز شدن گره های ملت را به یک تصمیم (مذاکره با آمریکا) گره بزنند و حال آن که با همین فضا سازی فریبنده، کشور و ملت را گرفتار مشکلات بی سابقه کردند.

از نامه امیر مومنان (ع) به ابوموسی اشعری است که فرمود "أِنّ الشَّقی مَن حُرِمَ نَفعَ ما اوتی مِن العَقلَ و التَّجرِبهًْ.  همانا بدبخت کسی است که از سود عقل و تجربهء داده شده به او، محروم بماند". (نامه ۷۸ نهج البلاغه)

مذاکره یا عدم مذاکره با اروپا و آمریکا، آن قدر دغدغه و نگرانی ندارد، که معرکه گیری تحریفگران. مصیبت واقعی، جماعتی هستند که با حوالت دادن آدرس حل همه مشکلات به مذاکره با آمریکا:

در انتخابات متعدد عوام فریبی کردند و منافع ملی را نردبان جاه طلبی خود قرار دادند؛
برای مدیران کم کار حاشیه امنیت ساختند تا هر قصور و تقصیر و بی تدبیری یا سوء تدبیر خود را توجیه کنند؛
با نیازمند و مستاصل نمایی کشور، مذاکره را پیشاپیش، به ضرر ایران مغلوبه کردند (چنان که آمریکا توانست در برجام، امتیازات هنگفت بگیرد، اما تعهدات خود را زیر پا بگذارد و تحریم ها را دو برابر پیش از توافق کند)؛
حالا هم به همان رویکرد تضعیف کننده اقتدار کشور اصرار می ورزند.
محمد ایمانی