به گزارش شبنم ها مادر بانو در یادداشتی نوشت:«کسانى که فرزند و تربیت فرزند و شیردادن به بچه و در آغوش مهر و عطوفت بزرگ کردن فرزند را براى کارهایى که خیلى متوقف به وجود آنها هم نیست، رها مى‌کنند، دچار اشتباه شده‌اند. بهترین روش تربیت فرزند انسان، این است که در آغوش مادر و با استفاده از مهر و محبت او پرورش پیدا کند. زنانى که فرزند خود را از چنین موهبت الهى محروم مى‌کنند، اشتباه مى‌کنند؛ هم به ضرر فرزندشان، هم به ضرر خودشان و هم به ضرر جامعه اقدام کرده‌اند. اسلام، این را اجازه نمى‌دهد.» (مقام معظم رهبری۲۰/۱۲/۱۳۷۵ )

بزرگان دین راجع به حسن رفتار با کودکان و اهتمام والدین به تربیت و پرورش آنها بسیار سفارش کرده اند و  آیات نورانی قرآن در خلال مفاهیم ارزشمند خود نکاتی را در ارتباط  با این امر مهم بیان داشته است که با تدبر در معانی آیات این نکات به دست می آید. در نصایح حضرت لقمان به فرزندش میتوانیم بخشی از این نکات را بیابیم:

« (وَ لَقَدْ آتَیْنا لُقْمانَ الْحِکْمَهَ … وَ هُوَ یَعِظُهُ) فرزند، به نصیحت نیاز دارد. از فرزندانمان غافل نشویم. «قالَ لُقْمانُ لِابْنِهِ» در تبلیغ، ابتدا از نزدیکان خود شروع کنیم. «قالَ لُقْمانُ لِابْنِهِ» از بهترین راه‏هاى تربیت صحیح فرزند، گفتگوى صمیمى با اوست. «وَ هُوَ یَعِظُهُ یا بُنَیَّ» از رسالت‏هاى پدر نسبت به فرزند، موعظه است. «قالَ لُقْمانُ لِابْنِهِ وَ هُوَ یَعِظُهُ» با نوجوان باید با زبان موعظه سخن گفت، نه سرزنش. «وَ هُوَ یَعِظُهُ یا بُنَیَّ»موعظه باید با محبّت و عاطفه همراه باشد. «یا بُنَیَّ»  یکى از شرایط تأثیر موعظه، احترام و شخصیّت دادن به طرف مقابل است. «یا بُنَیَّ»  در ارشاد و موعظه، مسایل اصلى را در اولویّت قرار دهیم. «یَعِظُهُ … لا تُشْرِکْ»  مهم‏ترین و محورى‏ترین بُعد حکمت، توحید است. (آتَیْنا لُقْمانَ الْحِکْمَهَ … قالَ …لا تُشْرِکْ) »(قرائتی، ج‏۹، ص:۲۴۳و۲۴۴)

از این بحث این نکات به دست می اید که فرزندان به نصیحت آن هم به صورت صمیمانه نیاز دارند زیرا این صمیمیت موجب تاثیر هر چه بیشتر این نصایح می شود و این وظیفه بر عهده ی والدین است چرا که خداوند متعال میفرمایند« یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَ أَهْلیکُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَهُ»( تحریم/۶)

و نکته ی دیگر اینکه باید به فرزندان شخصیت داد. این امر موجب بالا رفتن اعتماد به نفس در فرزندان و تعامل هر چه بهتر با محیط پیرامونش میشود. گرامی داشتن فرزندان مورد تاکید روایات نیز هست پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمودند:«أَکْرِمُوا أَوْلَادَکُمْ‏ وَ أَحْسِنُوا أَدَبَهُمْ یُغْفَرْ لَکُم‏» (طبرسی,ص ۲۲۲) فرزندانتان را گرامی بدارید و آنها را به نیکی تربیت کنید که موجب مغفرت شماست.

پس تربیت فرزندان و گرامی داشتن آنها از جمله حقوقی است که بر عهده والدین و اگر در انجام این مهم کوتاهی کنند قطعا ضرری جبران ناپذیر گریبان جامعه را می گیرد چرا که بسیاری از ناهنجاری های اجتماعی نشات گرفته از تربیت ناصحیح افراد و در بسیاری از موارد ناشی از عقده های روانی است که بر اثر عدم تکریم کودکان از جانب والدینشان می باشد.اگر ما به یاد داشته باشیم این حدیث گهربار پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را که فرمودند: «وَیْلٌ‏ لِأَوْلَادِ آخِرِ الزَّمَانِ مِنْ آبَائِهِمْ فَقِیلَ یَا رَسُولَ اللَّهِ مِنْ آبَائِهِمُ الْمُشْرِکِینَ فَقَالَ لَا مِنْ آبَائِهِمُ الْمُؤْمِنِینَ لَا یُعَلِّمُونَهُمْ شَیْئاً مِنَ الْفَرَائِضِ وَ إِذَا تَعَلَّمُوا أَوْلَادُهُمْ مَنَعُوهُمْ- وَ رَضُوا عَنْهُمْ بِعَرَضٍ یَسِیرٍ مِنَ الدُّنْیَا فَأَنَا مِنْهُمْ بَرِی‏ءٌ وَ هُمْ مِنِّی بِرَاء»(شعیری,۱۰۶) و مفهوم این حدیث چنین است: وای بر فرزندان آخر الزمان از پدرانشان که با اینکه مومن هستند و مشرک نیستند به فرزندان خود چیزی از واجبات نمی آموزند و اگر فرزندان خود به سراغ آموزش بروند آنها را منع میکنند و به بهره ای اندک از دنیا از جانب ایشان راضی باشند من از ایشان بیزارم و ایشان نیز از من بیزارند, میدانیم که برای آنکه یک مومن واقعی بود باید رضایت خدا و رسولش را به دست آوریم و در کنار توجه به نیازهای مادی فرزندان بیشتر از هر چیز به نیازهای معنوی انها توجه کنیم چرا که  انچه که برای او میماند همین تعالیم ارزشمند است و نسل به نسل آن را منتقل میکنند.

 در نتیجه اگر ما دغدغه ی ایجاد یک خانواده با نشاط و سالم و در نتیجه یک جامعه ی نمونه را داریم باید برای تربیت فرزندانمان بکوشیم تا هم مورد رحمت و مغفرت خداوند قرار گرفته و هم در تربیت یک جامعه الگو سهیم باشیم.

.

منابع

۱)قرآن کریم

۲)تفسیر نور,محسن قرائتی, ناشر: مرکز فرهنگى درسهایى از قرآن‏,تهران ,‏چاپ یازدهم ,‏۱۳۸۳

۳)مکارم الاخلاق,شیخ حسن طبرسی,ناشر:شریف رضى‏,قم ,‏چاپ چهارم,‏‏۱۳۷۰

۴)جامع الأخبار, تاج الدین شعیرى,‏ انتشارات رضى‏, قم‏, چاپ اول, ‏۱۴۰۵ ق‏

۵)www.khamenei.ir