به گزارش شبنم ها،تجمعات قانونی در بسیاری از کشورها به عنوان ابزاری مهم برای طرح مطالبه مردم می‌باشد که در کشور ما نیز در سال‌های گذشته به صورت جسته و گریخته وجود داشته است. به عنوان نمونه ما روزی نیست که در جلوی مجلس شورای اسلامی تجمع صنفی یا شرکتی یا نهادی نداشته باشیم. بسیاری از اوقات بعد از نمازهای جمعه راهپیمایی داشته‌ایم و ...

اما ایراد کار اینجا بوده که بخش قابل توجهی از جامعه می‌گوید در این فضاهای مرسوم در ایران، خیلی صدایش شنیده نمی‌شود و درخواست تجمع قانونی در فضاهایی غیر از این دارد و البته مرادش از تجمع اعتراضی این است که حتماً به جایی خسارت وارد کند وگرنه خیالش راحت نمی‌شود که اعتراض کرده!! (در مورد این جداگانه صحبت می‌کنیم)

در شرایط فعلی نیز یکی از مهم‌ترین عواملی که موجب سوءاستفاده اغتشاش‌گران شده، این است که خود را در فضای مجازی و وسط خیابان معترض صدا می‌کنند! و بعضاً تفکیک آن‌ها نیز برای خود مردم سخت است. لذا برگزاری تجمعات اعتراضی طبق ضوابط مشخص یک مسیر تجربه شده در بسیاری از کشورهاست که می‌توان به عنوان کسب تجربه به آن رجوع کرد.

هر چند هر کشوری - و بعضاً هر شهر و ایالتی - پروتکل‌های مخصوص به خود را دارد، اما مواردی به صورت عمومی در همه قابل مشاهده است.

این پروسه را در کشورهای دیگر نگاه کنیم؛

 معترضین درخواست تجمع می‌دهند. (دقیقاً مشخص است که چه شخص، سازمان مردم نهاد، حزب سیاسی یا ... درخواست داده است)

 تعداد نفرات حدودی که در تجمع شرکت خواهند کرد را اعلام می‌کنند چون برای ایجاد امنیت آن‌ها باید محدوده‌ای مشخص بشود و دور تا دور این محدوده بسته شود. همچنین باید ساعت شروع و پایان تجمع نیز مشخص بشود.

 شعارهای خود را نیز مشخص می‌کنند. به این دلیل که چارچوب مطالبه افراد باید مشخص باشد. مثلاً نمی‌شود برای افزایش حقوق درخواست تجمع داد و بعد در مورد بازگشایی مدارس صحبت کرد!

 از سوی حاکمیت بررسی می‌شود و یک محدوده طبق جمعیت که پیش‌بینی شده و ساعت شروع و پایان تجمع در نظر گرفته می‌شود.

  مسئولیت برقراری نظم در داخل این محدوده با خود گروهی است که درخواست تجمع داده. بدین منظور که اگر احیاناً آسیبی به اموال عمومی و شخصی زده شد، مشخص باشد باید از چه کسی کار را پیگیری کرد.

 در داخل این محدوده، معترضین می‌توانند حرف بزنند، سخنرانی کنند، شعار بدهند اما اگر نظم داخل محدوده به هم بخورد و یا درگیری به وجود بیاید پلیس برخورد خواهد کرد. (برخورد نرم، از جنس انداختن گاز اشک‌آور و ...)

 رأس ساعت مقرر تجمع پایان می‌یابد و اگر به هر دلیلی خارج از محدوده قانونی درگیری بشود، پلیس با شدیدترین نحو ممکن با معترضین برخورد می‌کند. (شاید برخی از تصاویرش را دیده باشیم!)

 در ایران هم با شفاف شدن مسئولیت‌ها که در اینجا مسئولیت برقراری نظم با خود معترضین و مسئولیت ایجاد امنیت با پلیس است، می‌توان کار را پیش برد. ضمن اینکه می‌توان با در نظر گرفتن جرایم احتمالی در حین برگزاری تجمعات اعتراضی، کاملاً بستری امن برای طرح مطالبات ایجاد کرد و احیاناً برای مشکلات احتمالی، پیش از وقوع‌شان تدبیر کرد.

 شخصاً نمی‌دانم این موضوع عملی بشود یا خیر! اما به نظر می‌رسد این یکی از بهترین راه‌ها برای شنیدن صدای مردم و مطالبات آن‌هاست. اینجاست که به صورت واقعی می‌شود معترض را از اغتشاش‌گر سوا کرد.