آنچه امام خمینی (ره) بعد از اسلام بر آن در تحقق انقلاب و شکل‌گیری جمهوری اسلامی تاکید داشت "مردم و حق رأی" آنها بوده است.

هویت و نقش مردم در سرنوشت حکومت و جمهوری اسلامی در بیش از سه دهه گذشته با تمام فراز و نشیب‌ها، تلخی‌ها و شیرینی‌ها، جنگ و صلح، بازسازی و دوران ثبات سیاسی اقتصادی و امنیتی همواره تعیین کننده بوده است.

به گزارش شبنم ها به نقل از ایسنا ، "حق تعیین سرنوشت" از مهم‌ترین ارکان انقلاب اسلامی است که در 12 بهمن57 نیز کلیدواژه سخنان امام خمینی در بهشت زهرا (س) بود. امری که به گفته امام راحل (ره) در دوران قاجاریه و پهلوی و حتی قبل از آن نبود و حاکمان وقت به زور بر مردم حکومت می‌کردند و حالا مردم ایران در اواخر دهه 50 شمسی تصمیم به تغییر این سرنوشت گرفته‌اند.

در تمام سال‌های بعد از انقلاب به جرأت می‌توان گفت که یکی از مهم‌ترین عوامل قدرت و نفوذ ایران اتکای امام (ره) و رهبری و دولت‌های مختلف به رأی و نظر مردم و به طور متقابل حمایت مردم از دولت و نظام بوده است. مردم و مشارکت‌ آنها در سرنوشت‌شان در هر مقطع عامل قدرت و مشروعیت داخلی و خارجی جمهوری اسلامی ایران در منطقه و عرصه بین‌الملل با وجود دشمنی‌ها و محدودیت‌های سیاسی، عقیدتی و اقتصادی متعدد بوده است. هر چند ایران به لحاظ ژئوپلتیک و ژئواستراتژیک و به عنوان کشوری با ذخایر عظیم نفت و گاز موقعیت حایز اهمیتی در منطقه و دنیا دارد و از رشد علمی بالایی در میان کشورهای منطقه و اسلامی برخوردار است، اما به گفته بسیاری از محققان و کارشناسان پشتوانه مردمی نظام در کنار عوامل دیگر از جمله اسلام، ایدئولوژی و استکبارستیزی عامل تعیین کننده در استمرار قدرت ایران در منطقه و جهان برای بیش از سه دهه گذشته بوده است، عاملی که در میان کشورهای منطقه‌ به شکلی حداقلی دیده شده است.

دولتمردان و مقامات عالی ایران در هر مقطعی با اتکا به پشتوانه مردمی در تحولات منطقه، فرامنطقه‌ای و خاورمیانه سخن گفته‌اند و بعضا دنیا را به چالش کشیده‌اند. اگر پشتوانه مردمی نبود چه بسا ایدئولوژی انقلاب اسلامی در مبارزه با ظلم و استکبار و حمایت از مظلومان و مستضعفان جهان نیز گسترش نمی‌یافت. مقامات ایرانی همواره بر این مساله تاکید داشته‌اند که هیچ قدرت نظامی و حتی اتمی قادر به رقابت با قدرتی که در دستان مردم است، نیست.

جمهوری اسلامی ایران، بدون پشتوانه و حمایت سیاسی و اقتصادی قدرت‌هایی از جمله آمریکا و انگلیس و همراهی کشورهای منطقه و با اتکا به رای و حمایت مردم راه خود را در بهمن 1357 آغاز کرد و در شرایطی که کمتر کسی انتظار تدوام انقلاب را با همه خیانت‌ها و محدودیت‌ها از جمله جنگ هشت ساله داشت، در مسیری سخت و پر پیچ و خم که هر از گاهی به گفته مقام معظم رهبری، سر از "پیچ‌های تاریخی" درمی‌آورد، به مسیر خود برای توسعه و پیشرفت هر چه بیشتر ادامه داد و در این راه نه انقلاب دست از مردم کشید و نه مردم دست از انقلاب و حق خود در تعیین سرنوشت‌شان برداشتند.

در سال‌های پس از انقلاب انتخابات‌های متعدد،که گاه وزنه اصولگرایی آن سنگین بود و گاه وزنه اصلاح‌طلبی آن، در کشور برگزار شده است که این تعداد انتخابات در منطقه بی‌رقیب است. با وجود اختلاف‌نظرهای سیاسی اجتماعی میان گروه‌های مختلف همواره مردم به تعیین سرنوشت و آینده خود علاقه‌مند و حساس بوده‌اند و با همه کاستی‌ها در انتخابات مشارکت فعال داشته‌اند.

برخلاف بسیاری از کشورهای منطقه رشد احزاب، گروه‌های سیاسی اجتماعی، فعالیت‌های دانشجویی، آزادی مطبوعات و تشکیل نهادهای مختلف مدنی بعد از انقلاب گاهی با شیبی تند و گاهی ملایم به طور جدی دنبال شده است. این مساله آن قدر مهم بوده است که حتی منتقدان منصف بر این باورند که اهمیت و فرصت دادن به آزادی بیان چون دارویی تلخ برای مصون ماندن جامعه از تک‌صدایی و از افراط و تفریط ضروری است و این مهم بر همگان امری ثابت شده است.

با این حال وحدت میان حکومت و مردم پس از انقلاب به ویژه پس از آن‌که ایران سر از خاکستر جنگ برداشت و سعی کرد به زندگی عادی بازگردد، بیشتر و بیشتر به چالش کشیده شد؛ چه وقتی که منافقین و دست‌های پشت پرده در منطقه و عرصه بین‌الملل در کار بودند و چه وقتی کار به دعواها و اختلاف‌های خانوادگی و داخلی می‌رسید. در سال‌های نه چندان دور ارتباط و اعتماد میان مردم و حکومت، به گمان برخی، به باریکی مو رسید، اما هرگز پاره نشد.

ایران همان طور که همیشه چهار فصل را همزمان در کشور داشته است، دارای احزاب، اقوام و مذاهب مختلف در سراسر کشور است. عبور ایران از جامعه سنتی به مدرنیته و گذار به توسعه‌یافتگی در بیش از یک دهه پیش با فرصت‌ها و چالش‌های بزرگی مواجه شده است که جز با اتحاد و همراهی مردم و حکومت حرکت در این مسیر بسیار دشوار است. چه بسا که هم اکنون از برخی برنامه‌های کلان کشور از جمله چشم اندازه 1404 چند سالی عقب هستیم.

بی‌تردید مردم امروز ایران که تعداد آنها نسبت به 36 سال گذشته به بیش از دو برابر افزایش یافته است، مردم بهمن 1357 نیستند، اما این مردم هنوز در یک چیز مشترک هستند و آن آرمان‌های‌شان است. همان‌طور که امام (ره) و مردم 12 بهمن 57 نمی‌خواستند به عهدی که همه چیزمان اختناق در اختناق و همه هستی‌مان به کام آمریکا بود و تعدادی اندک از افراد برای‌مان تصمیم می‌گرفتند برگردیم، مردم امروز ایران نیز همین خواسته را دارند.

مردم 12 بهمن 1393 علاوه بر این که از حقوق حقه خود با جان و مال‌شان پاسداری می‌کنند، نسبت به تامین رفاه، آرامش و امنیت‌شان از سوی حکومت و دولت‌های وقت تاکید دارند. شاید امروز مساله حق رأی و مشارکت در تعیین سرنوشت امری پیش پاافتاده و عمومی باشد اما هنوز این حقوق اولیه از سوی بسیاری از دولت‌ها و حاکمان کشورهای مختلف تهدید و محدود می‌شود و این امر صرفا شامل کشورهای توسعه نیافته و درحال توسعه نیست. این حقوق حتی در میان کشورهای دموکراتیک در سطح و کیفیتی متفاوت تهدید می‌شود.

امروز برای سی‌وهفتمین بار زنگ‌ها در سراسر کشور در پاسداشت خون کسانی که برای احقاق حق‌شان در تعیین سرنوشت خود به زمین ریخته شد به صدا درمی‌آید و همان چیزی که برای مردم 12 بهمن 1393 نیز همچنان از مهم‌ترین حقوق‌ است.