به گزارش شبنم ها به نقل از جام نیوز، صنعت سینمای هالیوود طی ماه های اخیر هدف انتقادات شدیدی در زمینه تبعیض های جنسیتی قرار گرفته است و این در حالیست که بدون شک  به هر دلیلی! زنان، یکی از عوامل موفقیت فیلم ها در اکران و اقبال عمومی هستند.

چندی پیش "مریل استریپ" هنرپیشه مطرح سینمای آمریکا که سه نشان اسکار را در کارنامه خود دارد، به وضعیت تبعیض جنسی در سینمای آمریکا پرداخته است. این هنرپیشه نام آشنا در گفت و گویی با بی بی سی به مناسبت نمایش فیلم "سافرجت" (طرفدار حق رای زنان) _ که  به روایت مبارزۀ زنان انگلیس برای کسب حق رای در دو دهه اول قرن بیستم می پردازد_ ساختۀ فیلمساز انگلیسی سارا گَورون، در جشنواره فیلم لندن، گفته است که با وجود تمام دستاوردهایش، دستمزدش همیشه از دستمزد بازیگران مکمل مردش پایین‌تر بوده است.

استریپ عنوان می کند که نقش زنان در تولید و عرضه آثار سینمایی و سهم اقتصادی آن‌ها از این فرایند، همیشه در درجه دوم اهمیت قرار گرفته و مردان بیشترین نصیب را برده‌اند.

علاوه بر مریل استریپ، هنرپیشه های دیگری از هالیوود مانند: "پاتریشیا آرکت" برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن در سال (۲۰۱۴) ، "جنیفر لارنس" و "آماندا سایفرید" دیگر بازیگر برنده اسکار، نیز انتقادات و گلایه های مشابهی در این زمینه داشته اند.

علاوه بر نابرابری دستمزد، عدم مساوات از نظر نگاه حرفه ای و به کارگیری زنان در دیگر امور تخصصی سینما، دیگر انتقاد شدید به هالیوود است، بنابر تحقیقی که توسط دانشگاه سن دیگوی آمریکا انجام‌شده، سال گذشته در بین ۲۵۰ اثر پرفروش سینمای آمریکا، تنها ۷ درصد از آن‌ها توسط کارگردانان زن ساخته‌شده‌اند. از این ۲۵۰ فیلم ۱۱ درصد فیلم‌نامه آن‌ها توسط نویسنده زن نوشته شده و ۲۳ درصدشان هم توسط تهیه‌کننده زن تولید شده‌اند. این درصدها به نسبت سال ۲۰۱۳ تنها یک درصد رشد داشته‌اند و از سال ۱۹۹۸، ۲ درصد پایین‌تر آمده‌اند.

"نانسي مه يرز" كارگردان زن با سابقه آمريكايي که فیلم های پرفروشی چون "دام والدين" (1998)، "اين پيچيده است" و "کارآموز" در کارنامه او مشاهده مي شود در مصاحبه ای با "Empire" از ساختار مردانه هالیوود و اجحافی که در حق زنان می شود سخن گفته است.

وی با پاسخ منفی به این سوال که آيا تا به حال به تمام خواسته هاي حرفه اي خود در هاليوود رسيده ايد؟ گفته است:

«متاسفانه سال هاست پروژه هاي بزرگ را متعلق به مردان مي دانند و هر فيلمي را که پر هزينه و پر مسئوليت است فقط در حيطه کار مردان تلقي مي کنند. اين طور نيست که ما نخواهيم در اين پروژه ها مشارکت داشته باشيم اما امواج موجود چيز ديگري بوده است.»

مه یرز پروژه های بزرگ هالیوود را ملک اختصاصی مردان دانسته است و درباره اینکه آیا تلاشی برای تغییر این وضعیت صورت گرفته است می گوید: «بسيار زياد، اما بي فايده است. ميزان اين تلاش بيهوده به حدي مي رسد که حتي ديگر مايل نيستم درباره آن حرف بزنم. زنان بسياري را در هاليوود مي يابيد که حاضرند دراين خصوص حرف بزنند اما من از 40 سال حرف زدن بي ثمر در اين باره خسته شده ام.»

نگاهی به برندگان اسکار در رشته های فنی نیز گواهی بر وجود این تبعیض در نگاه به زنان در سینماست تا جایی که در تاریخ اسکار به عنوان نمونه،  تنها دو زن (لینا ورتمولر برای فیلم هفت زیبایی و کاترین بیگلو برای فیلم قفسه رنج) برنده جایزه بهترین کارگردانی شده اند.

این تفاوت ها چالشی بزرگ درباره هالیوود به عنوان ابرقدرت تولید فیلم در جهان ایجاد می کند چرا که این واقعیت را آشکار می سازد که این نهاد عریض و طویل و صاحب امکانات و بودجه های کلان، در تامین حقوق اولیه زنان به عنوان بخش عمده ای از دست اندرکاران خود کوتاهی و تبعیض به خرج می دهد.

این درحالیست که بسیاری از رسانه های غربی که به زبان های مختلف دنیا و به شکل های گوناگون در اختیار مردم هستند بیشتر به جنبه های زرق و برق دار هالیوود پرداخته و  آن را برای هنرمندان دیگر کشورها، "بهشت موعود" تصویر می کنند و در مقابل، دیگر جوامع را دچار معضلاتی گسترده در عرصه فرهنگی و حقوق هنرمندان معرفی می کنند.

به عنوان نمونه و در جنجال اخیر پیرامون یکی از بازیگران زن نه چندان مطرح ایرانی به آمریکا به سراغ او رفته اند و انواع خبرسازی های رسانه ای را با بازی این به اصطلاح هنرمند به راه انداختند، گویی رسانه هایی که با بودجه کشورهای غرب اداره می شوند دستورالعملی برای حمایت از شهروندانشان حتی هنرمندان خود ندارند و فقط باید به مرثیه سازی برای پناهندگان پرداخته و ناله های آنان را به گوش جهان برسانند تا هالیوود و هالیوودها همچنان بهشتی فریبنده و طعمه ای برای شکار صیدهایی از جنس همین پناهندگان باقی بمانند

انتهای پیام /