به گزارش شبنم ها، سلاح های میکروبی و شیمیایی درجنگ ایران و عراق، مردانی را برای همیشه زمینگیر کرد و بسیاری از مردم مظلوم و رزمندگان غیور را ناجوانمردانه به شهادت رساند، و حادثه فجیع تر این که این سلاح ها دارای تأثیر موروثی بوده و از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود و تا همین امروز و آینده  تاثیری شومش باقی مانده و هرساله قربانی می گیرد و ما هرروز شاهد  شهادت یکی از  35000 جانبازان شیمیایی در گوشه و کنار کشور عزیزمان هستیم.

آنچه در زیر مطالعه خواهید کرد، مروری است مختصر بر برخی ازآثار صلاح های شمیایی و میکربی؛ امید که این فجایاع  هیچگاه تکرار نشود و برای همیشه به حافظه تاریخ بپیوندد.

یکی از آسیب های ناشی از سلاح های شیمیایی، تخریب بافت ریه و مجاری تنفسی و کاهش ظرفیت تنفسی و بروز عفونت های مکرّر است که به عدم کارآیی فرد در دراز مدت می انجامد. نیز سبب بروز آسیب و کدورت قرنیه می شود که در مراحل پیشرفته، نیازمند پیوند قرنیه و دیگر عمل های جرّاحی فوق تخصصی است. همچنین موجب خشکی و خارش مزمن پوست می گردد که گاه به استفاده بیمار از داروهای مسکّن و آرام بخش بسیار قوی به دلیل شدت خارش می انجامد.

بر پایه مطالعات انجام شده در سطح جهان، گاز خردل به عنوان گازی سینوژن (سرطان زا) عمل می کند و توانایی بالقوه برای ایجاد سلول های سرطانی را دارد؛ مطالعات در کشورمان نیز نشان می دهد که شیوع برخی از انواع سرطان ها میان این گروه از مصدومان، در مقایسه با دیگر افراد جامعه بیشتر است.

روزنامه قانون نوشت:  درد و رنج ناشی از زخم‌ها و تاول‌ها و خس‌خس سینه‌ها و شب بیداری‌های جانبازان شیمیایی و مردم مظلوم و بی گناه سردشتی از یک طرف وعدم توجه و حمایت مسئولان و دولت به 6 هزار و 600 نفر از ساکنان سردشت که در کمیسیون‌های بنیاد شهید عنوان جانباز نگرفتند از طرفی دیگر موضوعی است قابل تامل که باید با درد و رنج حاصل از آثار سلاح‌هاي شيميايي، صبوري پيشه کنند و سال‌هاي سال با زخم‌هايي که تمدن بيمار بر پيکر آنها زده بسوزند و بسازند کسانی که زخم‌هایشان بعد از گذشت 3 دهه هنوز رسمیت حقوقی ندارند . بیان مشکلات و دردها و رنج‌های ناشی از‌اين عارضه را کسی مي‌تواند بیشتر درک کند که خود با‌اين موضوع درگیر باشد.

نویسنده کتاب سوداگری مرگ درباره این بمباران می نویسد: «بعد از بمباران، گزارشگران با صحنه هايی روبه‌رو شدند که مو بر اندام‌شان راست شد. نه سربازی در تیررس نگاه بود و نه اثری از آن همه بمباران به چشم می خورد. خیابان‌های شهر 70هزار نفری حلبچه پر از اجساد مردم بود . زن و مرد و کودک و سالخورده در هنگام فرار از فاجعه، از پای در آمده و نقش خیابان‌های شهر شده بودند.

اما نکته قابل تامل اینجاست که :  این حملات وحشیانه در حالی صورت می‌گرفت که عراق جزو ۱۲۰ کشور امضا کننده پروتکل ژنو درباره منع استفاده از سلاح‌های سمی، خفه کننده و ترکیبات باکتریولوژیک بود. امضاکنندگان این پروتکل تاکید کرده بودند: «استعمال گازهای خفه کننده و مسموم یا امثال آن‌ها و همچنین هر قسم مایعات و مواد یا عملیات شبیه به آن حقا مورد تنفر افکار دنیای متمدن است. همچنین دول متعهد تقبل می‌کنند ممنوعیت استفاده از گازهای خفه کننده و مسموم شبیه آن را به موجب این اعلامیه به رسمیت شناخته و همچنین تعهد می‌نمایند که ممنوعیت مزبور را شامل وسایل جنگ میکروبی نیز دانسته و خود را ملزم به رعایت مدلول مراتب فوق بدانند.»