یادداشتی از سهیلا آقاجانی روانشناس سایت شبنم همدان:

ضایعه و رنج عناصر  اجتناب ناپذیر بزرگ شدن هستند. گاهی افرادی که دوستشان داریم می میرند و یا ما را طرد می کنند، سهاممان تنزل می کند، نمی توانیم شغلی را که دوست داریم بدست آوریم. زمانی که این ضایعات رخ می دهند ماتم می گیریم،و بعد زندگیمان بی روح می شود. ولی به آینده امیدواریم. تقریبا هر کسی با چند نشانه افسردگی به ضایعه واکنش می دهد. این نشانه ها ی افسردگی در دامنه طبیعی واکنش به ضایعه رخ می دهند. بنابراین ، این حالت از نوع افسردگی به هنجار است. افسردگی بالینی: افسردگی یک قطبی، که در آن فرد فقط از نشانه های افسردگی رنج می برد، بدون اینکه به مانی مبتلا شود. افسردگی دوقطبی (مانیک-دپرسیون) که طی آن هم افسردگی و هم مانی رخ می دهد. مانی عبارت است از سر خوشی، گشاده رویی، تحریک پذیری، پر حرفی، عزت نفس کاذب و پرش فکر افراطی. افسردگی بهنجار از نظر درجه با افسردگی یک قطبی فرق دارد. هر دوی آنها نشانه های مشابهی دارند، ولی افسردگی یک قطبی نشانه ها، شدت ، فراوانی بیشتر و زمان طولانی تری دارد. افسردگی دو قطبی از افسردگی یک قطبی و بهنجار به وضوح قابل تشخیص است. افسردگی دو قطبی بین دوره های افسردگی و مانی در نوسان است و احتمالا مولفه ژنتیکی دارند. افسردگی دو قطبی در سنین پایین تر ایجاد می شود و اغلب زندگی طبیعی افراد را فلج می کند. داروی لیتیوم کربنات به مقدار زیاد به این اختلال کمک می کند. سالهای متمادی، همه افسردگی ها را جزئی از  مانیک -دپرسیون می دانستند. معلوم شد که اکثر افسردگی ها یک قطبی هستند و به مانیک –دپرسیون ربطی ندارند. افسردگی معمولا در افرادی رخ می دهد که هرگز به مانی مبتلا نبوده اند و مانی می تواند در افرادی رخ دهد که اصلا افسرده نبوده اند.

افسردگی مزمن: (اختلال افسرده خویی)

در این اختلال فرد حداقل دو سال تمام افسرده است بدون اینکه حداقل دو ماه به حالت طبیعی بر گشته باشد. افسردگی دوره ایی:

بسیار متداول است. کمتر از دو سال دوام دارد وشروع آن مشخص است.

افسردگی مضاعف:

علاوه بر اختلال افسرده خویی،افسردگی  دوره ایی را نیز شامل می شود. کسانی که به افسردگی مضاعف مبتلا هستند، نشانه های شدید تر ومیزان بهبودی کمتری دارند.

انتهای پیام