نقش والدین در تربیت فرزندان بر کسی پوشیده نیست اما گاه میزان تأثیرگذاری آنها در سلامت روح و روان و آینده فرزندان نادیده گرفته می شود. آنچه مسلم است شخصیت فرزندان در کودکی شکل می گیرد و ریشه اختلال شخصیت نیز به کودکی و نوجوانی فرد باز می گردد. در این یادداشت نقش والدین در متوقع بار آوردن کودکان و به تبع آن در ابتلای آنها به اختلالات شخصیت را بررسی خواهیم کرد.

 توجه بیش از حد به فرزندان ، ندادن مسئولیت به آنها و ایستادگی نکردن در برابر اشتباهات آنها میتوانند صدمات جبران ناپذیری در دوره کودکی و نوجوانی به آنها وارد کند که خود میتواند زمینه ساز نوعی اختلال شخصیت به نام اختلال شخصیت خود شیفته باشد.  باید بدانید که در حال حاضر تعداد افراد مبتلا به این اختلال هر روز بیشتر میشود. پس در برابر خودخواهی های فرزندان خود بی تفاوت نباشید. خطر وقوع این اختلال در فرزندان افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته بیشتر از دیگران است چون آنها احساس غیر واقع بینانه قدرت مطلق ، خود بزرگ بینی ، زیبا بودن و با هوش بودن را در ذهن فرزندان خود نیز میکارند.

اختلال شخصیت خود شیفته : مشخصه این افراد این است که خود بزرگ بینانه احساس میکنند آدم بسیار مهمی هستند و از هر جهتی نظیر ندارند و احساس زننده خود والا بینی دارند. ویژگی های این اختلال عبارتند از : خود شیفته مداوم ، خیال پردازی درباره موفقیت نامحدود ، قدرت و زیبایی ، نیاز به خودنمایی برای تحسین شدن و ارزیابی بهتر خود نسبت به دیگران است. این افراد با انتقاد و بی تفاوتی از سوی دیگران روبرو میشوند. اشتغال ذهنیشان کامل به سمت خودشان است و در روابط بین فردی دچار اشکال میشوند. آنها از احساس اغراق آمیز استحقاق برخوردارند و فکر میکنند که دنیا یک زندگی بدون مسئولیت متقابل را به آنها بدهکار است. آنها برای ارضاء امیال شخصی خود از دیگران سوء استفاده میکنند و در نتیجه تربیت خانوادگی ، کسانی که به اختلال شخصیت خود شیفته مبتلا هستند صرفاً انتظار زیادی از دیگران دارند و این انتظارها از عدم برقراری روابط همدلانه با والدینشان ایجاد میشود. آنها تاب و تحمل انتقاد را ندارند و در مقابل انتقاد عصبانی میشوند و یا کاملاً بی اعتنا هستند. فقط نظر خود را قبول دارند و اغلب در طمع کسب ثروت و شهرت باد آورده اند. اعتماد به نفس این بیماران شکننده است و آنها مستعد افسردگی اند. مشکلات بین فردی ، شغلی ، طرد ، از دست دادن محبت دیگران از جمله مشکلاتی است که با آن مواجه میشوند و نمیتوانند از پسشان برآیند.

درمان :

اختلال شخصیت خود شیفته مزمن و صعب العلاج است. این افراد تحمل پیری را ندارند و پیوسته در معرض ضربه هایی هستند که در نتیجه رفتارشان به آنها وارد میشود. درمان این اختلال بسیار دشوار است. و درمان روانکاوانه و گروه درمانی برای آنها توصیه میشود و از دارو درمانی نیز به صورت همزمان استفاده میشود. برای دسته ای از این بیماران که پیوسته خلقشان تغییر میکند ، لیتیوم و برای عده ای از آنها که مستعد افسردگی هستند داروهای ضد افسردگی به ویژه سرتونرژیک تجویز میشود.

یادداشتی از: سهیلا آقاجانی / کارشناس ارشد روانشناسی بالینی

انتهای پیام /