کاروان حامل هفت شهید باید به راه خود ادامه بدهد. دختر شهید نیرپناه و همسرش به ناچار از پیکر پدر جدا میشوند. همراه آنها میشوم. تا جلوتر به استقبال کنندگان بپیوندیم.
صدای گریه های مرضیه و همسرش با نوای مداحی داخل ماشین در هم میپیچند. گریه ها تمامی ندارد. همه ی حرفها را ضجه ها میزنند.
پلیس راهنمایی رانندگی خیابان را بسته.
دوستمان از ماشین پیاده می شود و اطلاع میدهد دختر یکی از شهدای کاروان داخل ماشین است . پس از چند دقیقه گفتگو راضی می شوند راه را بازکنند.
مردم را می شود دید. عکس شهدا در دست و با چشمانی منتظر.
گروه موزیک نظامی هم منتظر است مارشی در وصف ورود شهدا بنوازد.
به احترام مردم از ماشین پیاده میشویم.به مرضیه می گویم: اگر پدرت تصادف کرده بود و یا در بستر بیماری افتاده بود و از دنیا رفته بود این جماعت برای تشییع و استقبالش نبودند. می گویم محکم باش! چند روز سخت در پیش داری.

عکاسان با دیدن او و همسرش ،سوژه خوبی پیدا می کنند. بعضی هاشان اشکهایشان را پشت دوربین هایشان پنهان می کنند. آنها هم می دانند کجا آمده اند و برای ثبت چه لحظاتی شهدا دعوتشان کرده اند.
اقوام و مردم با گریه و روضه با همسر و دختر شهید همدردی می کنند.
گریه ها چه برکتی دارند که با آنها صدای یا حسین و یا زهرا بلند می شود. همهمه حرفها را میشنوم
-شهید آوردن؟
- سی و دوسال انتظار؟ بمیرم برای مادرش
-مادر ندارن. فقط شهید حبیب نیا مادر داره اون هم مریض احوال
- دست بسته بوده یکی شون..از اون 175غواص 
-یاحسین..الهی..

پیکرها میرسند. مردم برای خوش آمدگویی جلو میروند. مرضیه بر بالای رکاب ماشین حامل پدرش و دو شهید گمنام پا میگذارد و بالا میرود تا سر در دامان بابا بگذارد.

در میان جمعیت برادر شهید ضرابی را می بینم. می روم و آدرس تابوت محمد را می دهم. ماشین دوم، پیکر سمت راست...می گویم شما هم بروید بالا پیش پیکر. محجوبانه جواب می دهد: نه خواهر! لازم نیست.منم مثل بقیه مردم...

جوابش به دلم مینشیند. چقدر این آدمها بزرگند.
صدای مدح اهل بیت بلند میشود. مردم دست بر سینه می کوبند یا حسین می گویند. حسین(ع) قسمت جدا نشدنی است از حال و هوای این روزها.

میدانم مسیر تشییع ، نظاره گر است و تصاویر اشک، آه و قدرشناسی مردم را در تقویم خود خواهد نوشت.

مونا اسکندری/خادم الشهدا / نویسنده دفاع مقدس

انتهای پیام /