به گزارش شبنم همدان سمیه نوش آبادی در یادداشتی نوشت:

با  ورود به بحث ازدواج و تشکیل خانواده ناخواسته به حواشی این بحث نظیر مهریه و جهیزیه کشیده می شویم. چیزی که بازارش در بین دختران دم بخت و مادران دختر دار گرم است و در جامعه با قدرت بسیار جولان می دهد. جهیزیه هدیه ای است که هر چند پیشکش است اما بر خلاف گذشته که دندان اسب پیشکشی را نمی شمردند، تمام دندان هایش را می شمارند و ریز تا درشت آن حساب و کتاب دارد و خانواده دختران برای کم و کسر بودن کوچکترین اقلام آن باید حساب پس بدهند.

یکی از مشکلاتی که به طور خاص در مسیر ازدواج جوانان قد علم کرده و تنومند شده است همین جهیزیه است. پدر و مادری که توان مالی کافی ندارد تا برای دخترشان  جهیزیه  بخرند،  آنقدر تحت فشار روحی و روانی قرار می گیرد و آنقدر اجبار و الزام از جهات مختلف بر آنها وارد می شود که یا مجبور هستند زیر بار قرض و وام و بدهی بروند و با خرید جهیزیه آنچنانی دخترشان را خوشبخت کنند! یا باید سرافکنده و شرمنده از شوهر دادن دخترشان خودداری کنند. مسئله جهیزیه و الزام وجود آن از سوی جامعه چنان نهادینه و پررنگ شده است که گروههای خیریه و افراد انسان دوست برای نجات یک جوان بی بضاعت و خانواده کم توان وارد میدان می شوند و با جمع آوری پول از افراد مختلف و تهیه وسایل زندگی تلاش می کنند مسیر ازدواج این دختران را هموار سازنند.

در این بین شُو هایی که افراد و خانواده ها،   بدون فکر و اندیشه از جهیزیه دخترانشان در بین دوست و فامیل راه می اندازند خود دردی بر دردهای بی درمان دیگر شده و جامعه را با سرعت بسیار زیادی به بیراهه می کشاند. مراسم بی معنی نمایش جهیزیه کارناوالی برای تبلیغ فرهنگ نادرست چشم و هم چشمی است و بازار حسادت های زنانه و حرف و حدیث های خاله زنکی را گرم می کند.

چرا هرگز از خودمان نمی پرسیم این نمایش های ظاهری چه سودی دارد؟ چه دردی را از ما و دیگران درمان می کند؟ بهتر است در مورد برگزار کردن اینگونه شوها کمی بیشتر تأمل کنیم. اگر به این نکته بیندیشیم که تنها فایده مجالس نمایش جهیزیه، به رخ کشیدن توان مالی خانواده و پُز دادن و  فخر فروشی به دیگران است شاید در مورد برگزاری آن تجدید نظر کنیم.

کاش وقتی خانواده ها با افتخار و طی مراسم خاصی جهیزیه دخترانشان را به نمایش می گذاشتند و اعلام می کردند بازدید برای عموم فامیل آزاد است ، به این نکته توجه هم می کردند که در حال پایه گذاری و رواج یک فرهنگ غلط هستند که در آینده دامن گیر فرزندان خودشان خواهد بود. رواج تجمل گرایی و اشرافی گری و چشم و هم چشمی برای هیچ جامعه ای سودمند نیست و نیروهای مؤثر جامعه را درگیر مشکلات مالی خواهد کرد.

دو شب پیش رابعه مدنی، بانوی هنرمند همدانی در برنامه خندوانه، خیلی زیبا پیشینه جهیزیه های دختران ایرانی را در گذشته ای نه چندان دور بیان کرد. در گذشته دختران ایرانی به همراه جهیزیه مختصرشان هنر خود را به خانه شوهر می بردند و با آن هنر به خودکفایی می رسیدند. دختران گذشته هنرمندانی بودند که شاید با خیاطی و بافتنی و گلدوزی نمی توانستند کسب درآمد کنند اما نیازهای خود و خانواده را برآورده می کردند و مانند کوه حامی اقتصاد خانواده بودند. مفهوم اقتصاد مقاومتی را باید از مادربزگ های امروز و دختران دیروز جامعه بیاموزیم. باید به این نکته توجه کنیم که مادری که تمام لباس های فرزندانش را با هزینه ای اندک با دستان خودش میدوخت یک اقتصاد دان واقعی بود و یک بازوی قوی در اقتصاد خانواده.

با یادآوری این مطلب بهتر است در مورد آداب و رسومی که در جامعه پایه گذاری می کنیم بیشتر بیندیشیم و به جای اینکه سعی کنیم با جهیزیه های آنچنابی برای دخترانمان زندگی بسازیم از آنها زن زندگی بسازیم.