با هجوم لباس های وارداتی از کشور ترکیه و ترویج فرهنگ بدحجابی این تصور در ذهن همگان نقش می بندد که ما توانایی طراحی و تولید لباس های مد رز و پوشیده را نداریم. تبدیل شدن ایران به بازار عرضۀ لباس های ترک بحران فقدان طراح اسلامی - ایرانی را گوشزد می کند. این در حالی است که در کشور ما طراح های لباس فوق العاده ای برای بانوان وجود دارد. طراحان خوش سلیقه ایرانی نه تنها در داخل کشور بلکه در خارج از مرزهای ایران هم حرفی برای گفتن دارند. شاید باورش دشوار باشد که حتی طراحی و دوخت لباس وزیر امور خارجه آمریکا  توسط یک طراح ایرانی انجام شده است .  اینجاست که دو طرف معادله به هم می خورد و سوالات متعدد در ذهن شنونده نقش می بندد.

سال گذشته در نمابشگاه طرح و مد ایرانی در تهران زیباترین و اسلامی ترین طرح های لباس بانوان را در کشور نمایش دادند . جنس پارچه ها و جذابیت آنها قابل توجه و تنوع مد و رنگها بسیار بالا بود. یکی از نکات مثبت این لباس ها شناسنامه آنها بود. یک برچسب در داخل لباس وجود داشت که در آن طراح لباس ، نوع پارچه و مدل لباس به طور کامل معرفی شده بود و با  پرچم کشور ایران بر روی شناسنامه لباس هویت ایرانی آن قابل احراض بود. اما به طور میانگین  قیمت یک مانتو ی طراحی شده در آن نمایشگاه حدود هفتصد هزار تومان تمام می شد. چیزی که آشکار است این است که متاسفانه با این قیمت های نجومی مردم عادی و قشر متوسط جامعه که اکثریت جمعیت ایران را تشکیل می دهند  توان خرید این لباس ها ی ایرانی- اسلامی را ندارند و به گفته یکی از طراحان لباس حاضر در نمایشگاه، این لباسها برای افراد خاصی به طور سفارشی تهیه می شوند.

سوال اینجاست که در ایران چه تعداد از  این نمایشگاه ها برگزار می شود؟  چرا باید تنها افراد معدودی توانایی استفاده از این طرحها را داشته باشند. چرا بودجه های فرهنگی کشور برای امور حجاب و عفاف بانوان صرف نمی شود. چرا طرح های پوشیده و با حجاب ایرانی  با قیمت گزاف و بسیار محدود عرضه می شود  اما تولید کننده گان ایرانی از مدل لباس های ترک که با هدف ترویج فرهنگ بی حجابی تهیه می شوند کپی برداری می کند و لباس تولید داخل با برند ترک روانه بازار می شود. لباسهایی که چندان قیمت بالایی ندارد و به وفور یافت می شوند ، سراسر بی حجابی را به جامعه تزریق می کنند. تبلیغات این نوع پوششها در محیط های عمومی و بر تن اکثر  افراد جامعه انسان را شگفت زده می کند. واقعا مردم ایران چقدر با طرح های ایرانی آشنایی دارند؟

 در واقع  لباس ها ی ایرانی  پوشیده فقط مخصوص یک قشر خاص طراحی می شوند. زیرا قیمت بالای لباس ها توان خرید را از مردم عادی می گیرد. با این بحران پوشش های بی حجاب و مانتو های جلو باز در جامعه باید به راه حل اساسی اندیشید. اگر طراح و تولید کننده ما همه اقشار جامعه را در نظر بگیرد نه فقط یک قشر خاص را و این تبلیغات و نمایشگاهها در سراسر ایران باشد نه فقط در تهران، ممکن است دریچه ای به سوی رهایی از این بحران گشوده شود. کاش مسئولین و نهادهای ذی ربط بیشتر بیندیشند و به دنبال حل این بحران و ترویج فرهنگ ایرانی و اسلامی باشند. 

یادداشتی از سمیه محبی

انتهای پیام /ن