افسردگی دو قطبی (مانیک- دپرسیون)

80 تا 90 درصد افسردگیها یک قطبی هستند وبدون مانی رخ می دهند.بین 20 تا 25 درصد افسردگیها به صورت مانیک-دپرسیون رخ می دهند که به آنها افسردگی دو قطبی می گویند . فردی با نشانه های مانیک  که در گذشته یک یا چند دوره افسردگی داشته باشد دپرسیون – مانیک است و اگرهرگزدوره افسردگی نداشته باشد اگر چه این حالت بسیار نادر است،شکل مزمن مانی، هیپو مانیک مزمن است و زمانی این تشخیص داده می شود که فرد دو سال بی وقفه به حالت مانیک دچار شده باشد.

نشانه های مانی : شروع مانیک ناگهانی است ،خلق شنگول ،افکار شتابان، اعمال پر هیجان و بیخوابی زیاد که با عملکرد فرد عادی مغایرت دارد. مانیک دارای 4 نشانه است. نشانه های خلقی یا هیجانی:خلق فرد مانیک شنگول وسر حال است و این افراد حتی در حالت نشئگی ،به طور غیر عادی آماده اشک ریختن هستند و در صورتی که ناکام شوند می توانند شلیک گریه را سر دهند و این دلیلی است بر این باور که مانی کاملا مخالف حالت افسردگی نیست ، بلکه عنصر افسردگی نیرومندی همراه با آن وجود دارد.

نشانه های فکری یا شناختی: فرد مانیک به توانایی های محدود خود اعتقادی ندارد و افکار پر شتابی در ذهن خود دارد که به سرعت می خواهد آنها را بازگو کند بنابر این دچار پرش افکار می شود (از یک موضوع به موضوع دیگر می پرد) و بسیار حواس پرت است. در موارد حاد ، افکار هذیانی درباره خودش دارد. ممکن است باور داشته باشد که پیام آور خداست و یا دوست صمیمی شخصیت های تجاری و سیاسی است . تفکرش درباره دیگران سیاه و سفید است یعنی افرادی که او می شناسد یا خوب هستند یا بد.

نشانه های انگیزشی: رفتار یک فرد مانیک بیش فعال است و به فعالیت های پر هیجان می پردازد، خواه در شغلش، در محافل سیاسی یا مذهبی در روابط جنسی و یا در جای دیگر... اعمال یک فرد مانیک مزاحم، پر توقع و سلطه جویانه است. تحمل یک فرد که پشت سر هم حرف می زند و پر هیجان و بدون توجه به اطرافیانش رفتار می کند، دشوار است. رفتار های دیگری که در طول مانی رخ می دهد عبارت است از قمار بازی وسواسی، رانندگی بی پروا، سرمایه گذاری مالی ناشیانه، پوشیدن لباس و آرایش پر زرق وبرق.

نشانه های جسمانی و تنی: فعالیت پر جوش و خروش، کاهش شدید نیاز به خواب . مانیک – دپرسیون در هر دو جنس به صورت مساوی رخ می دهد و شروع آن ناگهانی است و معمولا ظرف چند ساعت یا چند روز روی می دهد. رویداد ایجاد کننده آن مشخص نیست. اولین دوره آن مانی است وعموما بین بیست تا سی سالگی آشکار می شود. ظرف ده سال اول ، فراوانی و شدت این اختلال بدتر می شود با این حال بیست سال بعد از شروع اولیه دوره های زیادی اتفاق نمی افتد. افسردگی بیماری مانیک- دپرسیون از نظر کیفیت شبیه افسردگی یک قطبی است، اما اغلب شدیدتر است

انتهای پیام / ن

یادداشتی از سهیلا آقاجانی/ کارشناس ارشد روانشناسی بالینی