به گزارش شبنم همدان به نقل از آرمان زنان : این سبک رفتاری الگویی تقریباً ثابت و دائمی برای آن ها به وجود می‌آورد، و تعیین کنندهِ نحوه ارتباطات و برخوردهای آنان نیز می باشد.
هر خانواده در ارتباط با فرزندان شیوه خاص خود را دارد؛ و این نحوه برخورد، در تلاقی با ساختار ژنتیکی هر فرد، باعث می شود که شخصیت‌هایی بسیار متفاوت و متمایز شکل بگیرند.
رشد اجتماعی کودکان یکی از حیطه های رشدی است که دقیقاً به ما نشان می دهد آیا فرزند مطابق با سن تقویمی یا شناسنامه ای خود رفتار می کند یا خیر؟ و اگر مطابق با سن شناسنامه ای رفتار نمی کند چه دلایلی برای این مسئله وجود دارد و رفتارهای او چگونه شکل گرفته است؟
یکی از سبک‌های غلط رفتاری کودکان، ناتوانی در ایجاد و برقراری رابطه سالم با همسالان است؛ یعنی کودکانی وجود دارند که راه‌های برقراری ارتباط سالم را نمی دانند.
بنابراین آن چه در مورد شخصیت، عادات، تجربیات و یادگیری کودکان مشاهده می کنیم، همه نشأت گرفته و تأثیرپذیر از محیط زندگی شان است.
روش‌هایی که والدین در قبال فرزندان اعمال می‌کنند، از جمله روش‌های تشویقی و تنبیهی، قوانین و مقررات در خانواده، نحوه اجرای قوانین خانواده، انعطاف داشتن، سختگیر، قاطع و یا تسلیم شونده بودن در ساخت فکری کودکان و رفتارهای آنان بسیار مؤثر است.
عدم آگاهی والدین نسبت به چگونگی مدیریت رفتارهای نامطلوب کودک، می تواند منجر به واکنش های ناخوشایند و در نتیجه آسیب رساندن به کودک شود.
فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان و عضو هیأت عملی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در خصوص نحوه دستور دادن به فرزندان و حرف شنوی کودکان به ایمنا می گوید: دستورهای پشت سر هم فرزند را گیج و حرف شنوی او را کاهش می دهد.
دکتر افسانه کرباسی می افزاید: بچه ها در سنین زیر ۱۰ سال حافظه طولانی مدت ندارند و علیرغم دستورهای مکرر والدین، فقط دو جمله آخر در ذهن آن ها باقی می ماند، بنابراین پیشنهاد می شود به جای دستور دادن های مکرر، کارها را همراه خود کودک انجام داد تا یاد بگیرد.
وی با تاکید بر اینکه دستور دادن زنجیر وار حرف شنوی کودکان را کاهش می دهد، اظهار می کند: خیلی اوقات، وادار کردن بچه ها به این که رفتار شایسته ای داشته باشند مشکل است و البته روش “هر چه می گویم همان است” که بیشتر والدین به آن متوسل می شوند، معمولاً بی فایده است.
عضو هیأت عملی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان تصریح می کند: در سنین پیش دبستانی ، بچه ها کارهای عادی روزمره و مهارت نظم و انضباط را که لازمه ی زندگی است، به راحتی یاد می گیرند.
وی معتقد است والدین باید به رفتار مناسب فرزند خود توجه و در همان لحظه از آن تعریف کنند، سپس از او درخواست نمایید (یا او را راهنمایی کنند) تا فعالیت بعدی را انجام دهد.
کرباسی می گوید: در این روش برای هر کاری که کودک درست انجام می دهد امتیازی قائل شوید؛ به طور مثال به او بگویید: “آفرین که یک لیوان شیر خوردی -حالا بیا کمی تخم مرغ بخور ، یا اینکه خیلی خوب مسواک زدی . حالا بیا لباس خوابت را بپوش”.
وی ادامه می دهد: هر گاه ازکودک خود خواهشی دارید ، به سمت او بروید و به نرمی او را لمس کنید ، به طوری که حضور شما تقریباً موافقت کودک را ضمانت کند؛ اکنون درست در جایی هستید که فرمان شما به یک عمل تبدیل می شود.
فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان با بیان اینکه اگر والدین می خواهند موافقت کودک خود را جلب کنند کمتر از “نه مؤکد” استفاده نموده و حتی المقدور از حبس کردن او در اتاقش خودداری کنند، می افزاید: فرزند خود را به سمت رفتار پسندیده هدایت کنید، اگر او به چیزی دست می زند که نباید دست بزند، به او بفهمانید که دقیقاً چه چیزهایی را می تواند لمس کند یا بردارد و یا اگر او روی مبل بالا و پایین می پرد، به جای اینکه او را سرزنش کنید ، جایی که می تواند جست و خیز کند را به او نشان دهید.
وی اضافه می کند: اگر فرزند شما روی دیوار رنگ آمیزی می کند، مداد رنگی را از دسترس او دور کنید و برایش توضیح دهید که چطور می تواند از مداد رنگی به درستی استفاده کند تا عزت نفس فرزند از بین نرود .
کرباسی معتقد است که بچه ها در هر موقعیتی که قرار دارند، رویدادهای بعدی را نمی بینند و فقط در لحظه زندگی می کنند و به همین دلیل هنگام گذر از مرحله ای دیگر، دچار مشکل می شوند، بنابراین بهتر است هنگامی که می خواهید او را از جایی که دوست دارد به جای دیگری ببرید، ابتدا پنج دقیقه قبل او را مطلع کنید که تا چند لحظه دیگر باید اینجا را ترک کنید چرا که اگر بی خبر دست او را بگیرید و به جای دیگری ببرید، باعث آزار او می شوید.
وی ادامه می دهد: والدین بایدکارهای روزمره خود را به طور منظم انجام دهند، تا کودک آنها از این نظم الگوبرداری کنند و بدانند که رفتارهای منفی مثل فریاد زدن به سرعت در روال عادی روزمره کودکان جای می گیرد.
عضو هیأت عملی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می گوید: دقت کنید که هر یک از مراحل رشد کودکتان در کارهای روزمره پنهان شده است و به عنوان مثال او به تدریج می تواند کفشهایش را بپوشد و یا به حمام برود.
وی تاکید می کند: والدین نخست باید فرزند خود را از لحاظ فیزیکی (در هر مرحله انجام امور روزانه) راهنمایی کنند و بعد فقط نظاره گر باشید؛ مثلاً به فرزند خود بگویند: “من نمی توانم لباس هایت را بپوشانم اما تو را تماشا می کنم که چطور این کار را می کنی.”
کرباسی می افزاید: بچه ها به راحتی ممکن است چیزی را فراموش کنند و این وظیفه پدر ومادرها است که بعضی موارد را به آنها تذکر دهند.
انتهای پیام/ص
نسخه مناسب چاپ
دیدگاه شما