به گزارش شبنم ها در بعضي از سيستم هاي خانواده ديده مي شود والدين بخصوص مادران براي افزايش قدرت خود، کودکانشان را يارکشي مي کنند.

 اين والدين در مقابل کودکان از همسرشان بدگويي مي کنند تا احساس ترحم، دلسوزي و همدلي فرزندان را جلب کنند که در اصطلاح روانشناختي به آن يارکشي مي گويند.

اين يارکشي، اثرات مخربي بر عواطف، احساسات و شرايط روانشناختي کودکان باقي مي گذارد، زيرا کودک خودش را در شرايطي مي بيند که بايد بين والدين، يکي را انتخاب کند.

اين کودک وقتي با مادر همراه مي شود، ممکن است مورد خشونت، بي مهري و بي توجهي پدر قرار گيرد. در مواردي هم کودک براي آن که حس همدلي و توجه مادر را بيشتر جلب کند، به عمد نزد مادر درباره پدر بدگويي مي کند.

معمولا اين بچه ها در سنيني که بايد کودکي کنند، اين سنين را از دست مي دهند. اين فرزند نه تنها کودکي خود را فراموش مي کند، بلکه نقش فرزند والدگونه نيز پيدا مي کند.

اين فرزند گاهي پدر يا مادر والدينش مي شود. اين مسائل، فشارهاي مضاعفي بر کودکان وارد مي کند که عواقب روان شناختي بدي در زندگي اين افراد به جا مي گذارد.

عواقب اوليه مي تواند افزايش سطح اضطراب کودکان باشد، ولي اگر کودک به مدت طولاني در خانواده پرتنش زندگي کند در آينده ممکن است به افسرگي مبتلا شود.

عوارض ديگري مانند شب ادراري، مشکلات رفتاري و اختلالات عادتي هم در اين فرزندان ديده مي شود.

آينده اين فرزندان تحت تاثير مشکلات والدين خواهد بود. کودکاني که در جوي پرخاشگرانه بزرگ شده اند، بعد از تشکيل خانواده در برقراري ارتباط با همسرشان نمي توانند نقش متعادلي داشته باشند.

اين افراد بسته به اين که نسبت به والدين خود چه احساسي دارند، يا شبيه والدين خود مي شوند و رفتارهاي پرخاشگرانه آنها را ادامه مي دهند، يا برعکس جزو افرادي طرفدار تئوري آرامش به هر قيمتي مي شوند.

به عبارتي ديگر يا مانند پدر و مادر خود نقش ظالم را بازي مي کنند يا نقش مظلوم را. افراد وقتي در موقعيت مظلوم واقع مي شوند هر اتفاقي برايشان بيفتد، هر تنش و مشکلي داشته باشند، بدون قدرت اعتراض، تحمل مي کنند تا جو خانه را به هر قيمتي آرام نگه دارند بنابراين چنين افرادي ممکن است در زندگي آينده خانوادگي خود نتوانند نقشي بالنده، رو به رشد و متعالي داشته باشند.

انتهای پیام/
جام نیوز