چند سال پیش بعد از نماز دیدم تمام دخترهای بین  7تا 10 سال در گوشه ای ازمسجد کنار یک وایت برد کوچک جمع شدند تمام حواسم پیش آنها بود نمی دانم چه چیزی باعث شد به آن سمت بروم اما نزدیک آنها شدم و کنارشان نشستم. کلاس تجوید قرآن بود و دختران خیلی خوب قرآن می خواندند. سوره مریم را قرائت می کردند.  نوبت من شد من فقط رو خوانی کردم سال دوم دانشگاه بودم اما بلد نبودم قرآن را با قواعد بخوانم . خجالت کشیدم من هم ثبت نام کردم و در کلاس با تمام وجودم گوش می دادم . فهمیدم حروف چگونه باید تلفظ شود هر وقت نوبت من می شد برای خواندن قرآن مواظب بودم اشتباهی نکنم. وقتی در دانشگاه با دوستانم درباره کلاس تجوید قرآن صحبت کردم هیچ کس جدی نگرفت. ولی دست بردار نبودم برای همین مربی کلاس قرآن را با چند تن از همان دختر بچه ها به دانشگاه دعوت کردم. کلاس های قرائت قرآن در نمازخانه دانشگاه دایر شد.  بعد از نماز ظهر در نماز خانه دانشگاه هر روز یک صفحه قرائت قرآن داشتیم. هر کدام از بچه ها یک آیه را می خواند . فقط دو نفر قبول کردند که درکلاس تجوید ثبت نام کنند . فهمیدم حتی در تلفظ والضالین سوره حمد هم چقدر اشکال داریم ازتمام نمره های کلاس قرآن که 20 بودند   خجالت می کشم همه الکی بود متاسفانه امسال وقتی هم چند نفر از دوستانم می خواستند  کلاس تجوید ثبت نام کنند فهمیدند باید اول روانخوانی یاد بگیرند بعد تجوید.

سوال اینجاست  چرا ما که اسم بچه مسلمان بر خود گذاشته ایم خواندن قرآن را اینقدر ساده میگیریم  ؟ درحالی هر سال حداقل دغدغه ای برای کتابهای زبان انگلیسی داریم . صحبت این نیست که نباید به کلاس زبان اهمیت داد بلکه مسئله این ست که چرا با اینکه قرآن کتاب اصلی ما مسلمانها است خیلی سعی در تدریس صحیح آن نداریم . چرا خانم یا آقایی که لیسانس یا مدرک بالاتر دارد نباید بتواند به خوبی قرآن بخواند در حالی بچه های کوچکتر به موهبت کلاس های جامع القرآن واقعا خیلی خوب قرآن می خوانند. کاش مدارس به مسئله آموزش کاربردی توجه بیشتری داشته باشند تا در همه زمینه ها آموخته ها فراگیر شوند.

یادداشتی از سمیه محبی

انتهای پیام/ ن