به گزارش شبنم همدان به نقل از خبرنگار مهر : طیب فریادرس ظهر پنج شنبه در نشست مطبوعاتی با خبرنگاران با اشاره به برنامه ریزی های انجام شده برای برگزاری یادواره شهید «مصطفی احمدی روشن» اظهار داشت: فلسفه برگزاری این یادواره توجه به اسوه‌های انقلابی‌ است.

وی با تأکید بر اینکه روحیه انقلابی‌گری باید در جامعه شکل گیرد چراکه راه رفع مشکلات کشور توجه و بازگشت به روحیه انقلابی‌گری است، عنوان کرد: شهید احمدی‌روشن از نخبگان همدانی بود که باید به وی پرداخته شود.

وی با بیان اینکه دوشنبه ۲۰ دی ماه یادواره شهید «مصطفی احمدی‌روشن» در حسینیه امام خمینی (ره) برگزار خواهد شد، گفت: تقویت روحیه انقلابی در جوانان برای ساختن آینده کشور ضروری است.

فریادرس به برگزاری همایش ۲۰۰۰ نفری جوانان انقلابی در استان همدان اشاره کرد و افزود: با توجه به گفتمان‌ سازی این رویکرد، استان همدان نیمه دوم بهمن ماه میزبان این همایش خواهد بود و مسئولان دانشگاه‌های غرب کشور در آن حضور خواهند داشت.

وی در خصوص برگزاری کنگره شهدای دانشجو نیز با بیان اینکه ۳۰ یادواره و کنگره شهدای دانشجو در دانشگاه‌های استان برگزار می شود، گفت: برگزاری جشنواره «ققنوس» توسط دانشگاه فرهنگیان، جشنواره ورزشی توسط دانشگاه آزاد و جشنواره علمی توسط دانشگاه علوم پزشکی همدان در حال پیگیری است.

فریادرس به فعالیت دو قرارگاه‌ دانشجویی در فضای عمومی شهر همدان اشاره و عنوان کرد: قرارگاه شهید همدانی نقش مجمع تشکل‌های انقلابی و دانشجویی را دارد و علاوه بر این، اجرای برنامه‌ها در فضای عمومی شهر را دنبال می کند.

مسئول بسیج دانشجویی همدان بابیان اینکه قرارگاه شهید احمدی‌روشن یک قرارگاه تخصصی برای پیگیری مطالبات در عرصه‌های مختلف است، گفت: قرارگاه شهیدهمدانی مسائل عمومی‌تر را دنبال می‌کند.

انتهای پیام/ص

به گزارش شبنم همدان به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان : خندوانه امشب با حضور كمدين ها از شبكه نسيم پخش خواهد شد.

امیرکربلایی زاده، علی مشهدی و دو کمدین دیگر امشب برنامه ویژه‌ای را در نظر گرفتند.

ساعت ٢٣ منتظر شما هستيم. خندوانه یکشنبه تا پنجشنبه ساعت 23 از شبکه نسیم پخش می‌شود.

انتهای پیام/ص

به گزارش شبنم همدان به نقل از خبرنگار مهر : داروی دنتی کید، مسکن صددرصد گیاهی رویش دندان که از ماده موثره رزمارینیک اسید، به صورت ژل موضعی به تولید رسیده است. مواد تشکیل دهنده این ژل موضعی عصاره بابونه، عصاره مریم گلی و پرو ویتامین B۵ است.

این ژل موضعی برای تسکین درد و التهاب لثه کودک در زمان رویش دندان (در هنگام رویش دندان روزی سه الی چهار بار) استفاده می شود.

بابونه دارای اثرات ضد حساسیت و ضد التهاب است که تا حدودی به علت وجود آزولن و احتمالاً به واسطه مهار شدن هیستامین این خاصیت در آن دیده شده، به همین دلیل در تولید این ژل موضعی به کار گرفته شده است.

همچنین کاهش تورم و درد لثه و همچنین اثرات قوی آنتی اکسیدانی در بابونه گزارش شده است.

گیاه مریم گلی نیز برای استعمال خارجی در راستای التیام زخم ها و خراش های پوست، بهبود التهاب دندان و خونریزی لثه و همچنین تقویت محافظت از لثه در تولید این دارو استفاده شده است.

مریم گلی خاصیت آنتی باکتریال، آنتی وایرال، ضد قارچ و قابض نیز است.

همچنین از پرو ویتامین B۵ در تولید این دارو برای نفوذ به لثه متورم و سرعت بخشیدن به بهبود و التیام آن نیز به کار برده  شده است.

دنتی کید، محصول دانش بنیان از یک شرکت دانش بنیان فعال در زمینه داروهای گیاهی است که به تولید رسید و امروز با حضور مدیرکل طب سنتی وزارت بهداشت، رئیس صندوق نوآوری و شکوفایی، دبیر ستاد توسعه فناوری گیاهان دارویی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری رونمایی شد.

ژل موضعی دنتی کید تنها داروی گیاهی تولید داخل در ایران است که با طعمی ملایم و قابل قبول برای نوزادان و کودکان قابل استفاده است.

انتهای پیام/ص

به گزارش شبنم همدان به نقل از جام جم آنلاین : همه ما دوست داریم همیشه جوان به نظر برسیم و داشتن چهره‌ای جوان با پوستی صاف و بدون چین و چروک در هر سنی ایده‌آل است. حتی پس از سپری کردن دوران جوانی هم آرزو می‌کنیم شادابی و طراوت آن سال‌ها را بازیابیم.

جراحی پلاستیک شاید بتواند ما را به آرزویمان برساند و جوانی را به ما بازگرداند؛ اما به چه قیمتی؟ بسیاری از ما حاضر نیستیم برای رسیدن به خواسته‌مان خطر جراحی‌های زیبایی با عوارض متعدد آن را همراه با بی‌هوشی‌های طولانی به جان بخریم و به همین دلیل از خیر جوان ‌شدن می‌گذریم.

اما آیا جراحی پلاستیک تنها راه برای جوان شدن ماست؟ باید بگویم خیر! روش کم‌خطرتری هم برای رسیدن به این هدف وجود دارد؛ لیفتینگ با نخ روشی است که در اینجا به آن می‌پردازیم. اگرچه تشخیص انتخاب این روش‌ها و شرایط آن برای افراد مختلف بستگی به بررسی بیشتر دارد.

دکتر سهیلا علی‌محمدی از پزشکان با‌تجربه این حوزه در این‌باره بیشتر توضیح می‌دهد.

نخ‌های لیفتینگ از کجا می‌آیند و چند نوع هستند؟

اغلب نخ‌های لیفتینگ موجود در ایران ساخت کشور کره جنوبی هستند. استانداردهای این نخ‌ها مطابق با استانداردهای اتحادیه اروپاست. این نخ‌ها بر دو نوعند: 1ـ نخ‌های ساده (بدون خار) 2ـ نخ‌های خاردار .(cog) جنس نخ‌های بدون خار و خاردار از ماده POLY DIOXANONE بوده که قابل جذب می‌باشد. نخ‌های (Cog) نخ‌هایی خاردار و قابل جذب هستند و برای کشیدن افتادگی‌های صورت و گردن به‌کار می‌روند. نخ‌های بدون خار صرفا جهت جوان‌سازی پوست استفاده می‌شود و کاربرد کششی ندارد. این روش پس از تزریق بی‌حسی موضعی یا آرام‌بخش موضعی آغاز می‌شود. در روش استاندارد حدود 60ـ30 دقیقه طول می‌کشد.

چند می‌گیری نخ بندازی؟

معمولا قیمت دقیق بعد از ویزیت و تعیین خواسته‌های فرد مشخص می‌شود‌. اما به طور میانگین هزینه جایگذاری هر نخ در صورت بین 150 تا 200 هزار تومان برآورد می‌شود که هر صورت بسته به شرایط و سن حداقل 4 تا حداکثر 12 نخ نیاز دارد.

بیمار ممکن است بلافاصله پس از عمل با قرمزی، تورم، خارش و درد مواجه شود که البته طبیعی است و بزودی برطرف خواهد شد. ورم پس از چند روز و دیگر علائم ظرف مدت کوتاه‌تری از بین خواهند رفت. احتمال عفونت نیز در این روش پایین و در صورتی که عمل به‌درستی انجام شود بسیار ناچیز است، بااین حال چنانچه موضع قرمز یا گرم و حساس شود، باید در اولین فرصت به پزشک مراجعه کرد. کبودی پس از عمل نیز طبیعی است و احتمال بروز آن در صورت مصرف آسپرین یا داروهای ضدالتهابی مانند ایبوپروفن در دو هفته پیش از عمل افزایش می‌یابد. کبودی قابل توجه پس از عمل را می‌توان با قرار دادن یخ روی موضع کاهش داد.

با نخ تا کی جوان می‌مانم!

لیفتینگ با نخ بدون این‌که بیمار را با خطرات جراحی بزرگ رو‌به‌رو کند یا جوشگاه (اسکار قابل مشاهده) برجا بگذارد باعث جوان‌تر به نظر رسیدن شخص می‌شود. اثر این روش نسبت به روش‌های غیر‌جراحی همچون آر‌اف بسیار سریع است و می‌توان تنها با یک‌بار انجام این کار نتایج آن را به وضوح دید. درباره مدت زمان تاثیر نخ‌ها، معمولا نخ‌های قابل جذب شش تا 15 ماه در محل باقی می‌مانند؛ اما اثر بالابرنده آنها به علت ایجاد واکنش فیبروزی که در اثر خارهای روی نخ ایجاد می‌شود به مدت طولانی‌‌تر باقی می‌ماند. در بعضی از بیماران نتایج این عمل حتی پنج تا شش سال قابل مشاهده است، اما عموما تا یک سال و نیم پس از لیفت با نخ آثار آن قابل مشاهده است.

بالا کشیدن با نخ

عمل لیفتینگ با بی‌حسی موضعی و به صورت کاملا سرپایی انجام می‌گردد. مراحل انجام آن به این صورت است که پس از بی‌حسی در موضع مورد نظر سوراخ‌هایی کوچک جهت عبور نخ روی پوست شخص ایجاد شده و نخ در زیر پوست کار گذاشته می‌شود. سپس پوست را به بالا می‌کشند و بخش بیرونی نخ قیچی می‌شود. پس از انجام لیفت با نخ، خودتان و اطرافیان احساس می‌کنید پوست‌تان شاداب‌تر و جوان‌تر شده است. لیفت به شما کمک می‌کند چین و چروک‌های صورت را از بین ببرید و خطوط خنده را زیباتر کنید (‌اصطلاح افتادگی خطوط خنده). همچنین توسط این روش می‌توانید ناهنجاری‌های ظاهری ابروها، افتادگی پلک‌ها، گونه‌های افتاده و افتادگی زیر چانه خود را اصلاح کنید. بعلاوه این روش به شما این امکان را می‌دهد که مشکلات فکی خود را نیز تا حدی ترمیم کنید.

انتهای پیام/ص

به گزارش شبنم همدان به نقل از جام جم آنلاین : اولین تصاویری که از این هتل شگفت‌انگیز منتشر شده، دنیای جدیدی را به سوی مخاطبان می‌گشاید، دنیایی که اگرچه سرد و یخی ولی زیبا و فراموش‎‎ناشدنی است.

این هتل که در نزدیکی منطقه شهر کیرونا واقع شده است، هر سال اجازه می‌دهد که یخ‌ها قبل از بازسازی هتل، کاملا ذوب شده و از نو ساخته شوند. بخش جدیدی از این هتل با نام «هتل یخی 365» در این ماه افتتاح شد و تا پایان سال فعال خواهد بود.

مجموعه‌ای از ستون‌ها، دیوارها و سقف این هتل را نگاه می‌دارند. دیوارها و سقف هتل از حدود 100 متر مکعب «یخبرف» تشکیل شده است. یخبرف که از آن با نام «snice» نیز یاد می‌شود، ماده‌ای است که از مخلوط یخ و برف درست می‌شود.

دمای داخلی هتل در زمستان و پاییز حدود منفی 5 درجه است. دمای هتل با لوله‌های خنک‌کننده‌ای که در سقف هتل قرار گرفته‌اند، کنترل می‌شود.

انرژی مورد نیاز این سیستم تنظیم دما، از طریق پنل‌های خورشیدی تامین می‌شود. با اینحال خورشید هیچ‌گاه در ماه‌های تابستان شمالی بر این منطقه نمی‌تابد.

25 هنرمند و معمار در طراحی و ساخت این هتل همکاری داشته‌ و در این هتل‌یخ 365 دارای 9 سوئیت لوکس ساخته‌اند. هر کدام از این سوئیت‌ها سونا، بار و گالری اختصاصی دارند. حدود 50 هزار گردشگر از سرتاسر جهان، هر ساله از ‌هتل‌یخ دیدن می‌کنند.

در یک اتفاق جالب، یکی از مسافران خشمگین و ناراضی هتل‌یخ، در وبسایت «TripAdvisor» نوشت: آنقدرها هم که می‌گفتند، سرد نبود. شاید فقط از واژه یک در اسم هتل‌یخ استفاده کرده باشند.

این هتل شگفت‌انگیز در منطقه یوکاشروی ساخته شده است. روستای یوکاشروی در 200 کیلومتری دایره قطب شمال واقع شده است. این روستا در استان نوربوتن سوئد قرار دارد.

انتهای پیام/ص

به گزارش شبنم همدان به نقل از جام جم :

علیرضا خمسه سه‌بعدی چطور است؟!

من از لحظه‌ای که خودم را به‌صورت سه‌بعدی دیدم، عاشق خودم شدم! (می‌خندد) بعدش با خودم گفتم عجیب است که چطور تا به حال خانمم مرا سه‌بعدی ندیده است؛ چون زن‌ها معمولا شوهرهایشان را تک‌بعدی می‌بینند. فکر می‌کنم هربرت مارکوزه هم که کتاب «انسان تک‌ساحتی» را نوشته، تحت‌تاثیر همسرش بوده!

وقتی تیتراژ فیلم «جنجال در عروسی» شروع می‌شود و پایین اسم شما، نام کاراکتر (علی‌آقا دهقانی) می‌آید، تماشاگر انتظارات خیلی بیشتری دارد. انگار قرار است باتوجه به پیشینه خوب شما، شخصیتی منحصربه‌فرد و با ویژگی‌های خاص ببینیم، اما این اتفاق نمی‌افتد و باوجود تلاش‌های شما نقش به چشم نمی‌آید. چون شخصیت‌پردازی درستی در فیلمنامه صورت نگرفته است و قصه با جذابیت پیش نمی‌رود. چرا این‌طوری شد؟

طبعا وقتی من با سابقه‌ای طولانی سراغ کاری می‌روم، حتما از تجربیاتم کمک می‌گیرم. من در هر کاری از تجربه خودم با کارگردان صحبت می‌کنم، نه از تصوراتم. مثلا وقتی برای گفت‌وگو به اینجا آمدم، تجربه‌ام به من می‌گوید این فقط یک مصاحبه است و قرار نیست تصور کنم مثلا یک سریال هم به من پیشنهاد شود! (می‌خندد) در گفت‌وگویی هم که با آقای خطیبی، کارگردان «جنجال در عروسی» داشتم، براساس تجربه‌ام به او گفتم که قصه خیلی کشش ندارد و به لحاظ زمانی هم مشکلاتی وجود دارد. خود کارگردان منطقی داشت که برای من قابل قبول بود؛ او گفت در این فیلم ما خیلی گرفتارِ قصه نیستیم، بلکه گرفتارِ این هستیم که یک فیلم سه‌بعدی برای کودکان بسازیم. در این وضعیت، قصه یک بهانه است. البته برای مخاطب، هیچ وقت تکنیک فیلم نمی‌تواند به اندازه قصه جذاب باشد. برای همین به کارگردان گفتم کاش این تجربه تکنیکی، یک قصه محکم‌تری هم داشت.

در این وضعیت، حسرت‌هایی به‌وجود می‌آید؛ چون فیلم ایده بامزه‌ای دارد و می‌توانست به فیلمی فوق‌العاده جذاب برای بچه‌ها تبدیل شود.

مشکل سینمای ایران این است که کار گروهی در آن وجود ندارد. مثلا فرض کنید در همین فیلم، بجز توجه به آن بخش تکنیکی، باید بخش فیلمنامه‌نویسی هم به گروه اضافه می‌شد و فیلمنامه‌نویس، قصه‌پرداز و دیالوگ‌نویس باید کنار هم برای نوشتن یک فیلمنامه محکم و جذاب مشارکت می‌کردند. اما این مساله در سینمای ایران با بضاعت فعلی آن امکان‌پذیر نیست و دوباره‌نویسی نیاز به بودجه بیشتری دارد که معمولا تهیه‌کننده‌ها آن را متقبل نمی‌شوند. درحالی‌که در هالیوود امکان ندارد آن کسی که کار تکنیکی می‌کند و کار شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌نویسی انجام می‌دهد، یک نفر باشد و همه این تخصص‌ها تقسیم می‌شود. در سینمای ایران و در بخش خصوصی به این فکر می‌کنند که این فیلم چطور می‌تواند سرمایه اولیه تولید را برگرداند؛ این باعث می‌شود فیلم‌ها نتوانند از یک تیم بزرگ باتجربه استفاده کنند. بنابراین سعی می‌کنند در حداقل شرایط، بهترین نتیجه را بگیرند. حاصل این روند هم همین فیلم‌هایی است که می‌بینیم.

البته باید همه چیز فیلم سر جای خودش باشد و بازیگر هم بتواند در راستای شخصیت، بهترین بازی‌اش را ارائه دهد. اما شما به عنوان بازیگری باسابقه و مورداحترام، چقدر سعی می‌کنید به سهم خودتان به فیلم‌ها کمک کنید تا کلیت باکیفیت‌تری داشته باشند؟

همیشه این کار را می‌کنم. چون تجربه معلمی دارم، اولین کاری که انجام می‌دهم به عنوان یک مخاطب عام به قصه و فیلمنامه نگاه می‌کنم و ایرادات آن را می‌گویم و سعی می‌کنم پیشنهاداتی برای بهتر شدن فیلم ارائه بدهم.

به نظر می‌آید بیشتر فیلم‌هایی که این سال‌ها بویژه در عرصه کودک و نوجوان ساخته می‌شود، از مشکلات زیادی رنج می‌برد که با پیشنهادات سازنده بازیگران کاربلد و باسابقه‌ای مثل شما هم درست نمی‌شود.

متاسفانه همین‌طور است و سینمای کودک و نوجوان ما الان ضعیف‌ترین، مهجورترین و مظلوم‌ترینِ نوعِ سینمای کشور است. واقعا چرا باید فیلمی مثل «جنجال در عروسی» که دو سال پیش تولید شده، این همه مدت اکران نشود و خوابِ سرمایه داشته باشد؟ چون ما اصلا سینمایی نداریم که مخصوصِ اکران فیلم‌های کودک باشد. پردیس‌ها و سینماها ترجیح می‌دهند بیشتر فیلم‌های تجاری و عامه‌پسند را اکران کنند تا این فیلم که مخصوص کودکان است. درحالی‌که ذهن من به عنوان معلم کودکان و بازیگر ژانر کودک می‌گوید، ما باید سینماهایی داشته باشیم که در طول سال، فیلم‌های مخصوص کودک و نوجوان نشان دهند. بهتر است ما به جای این‌که به فیلم‌هایی مثل «جنجال در عروسی» نقد وارد کنیم، سراغ مسئولان سینمایی برویم و از آنها در این زمینه پاسخ بخواهیم. واقعا خجالت‌آور است ما در کشوری زندگی کنیم که هرساله بین شش تا 9 میلیون نفر دانش‌آموز داشته باشیم، اما هیچ برنامه درستی در سینما برای آنها وجود نداشته باشد. شما فکر کنید اگر فیلمی 9 میلیون نفر تماشاگر داشته باشد، چقدر فروش خواهد داشت؟

تازه به این جمعیت خانواده‌های آنها را هم بیفزایید.

بله، اما حتی اگر فقط همین تعداد دانش آموز هم برای دیدن فیلم موردعلاقه خود به سینما بیایند، با فروشی خیره‌کننده‌ روبه‌رو خواهیم بود. اما آیا اگر فیلم خوبی هم در این زمینه ساخته شود، ما سینماهایی برای استقبال از این مخاطبان داریم؟ گاهی فیلم‌های کودک و نوجوان جوایزی در جشنواره‌هایی مثل کودکان و نوجوانان دریافت می‌کنند، اما این مهم نیست. جایزه ما سینماگران فیلم‌های کودکان و نوجوانان موقعی است که فیلم‌ها توسط مخاطبان اصلی خودشان یعنی بچه‌ها در سینماهای کشور دیده شود.

بچه‌هایی که خانواده‌هایشان هم می‌توانند تماشاگر بالقوه و از مخاطبان این فیلم‌ها باشند. سینمای ما به این مساله هم توجه نمی‌کند، درحالی که مثلا سازندگان فیلمی مثل «گنده» ساخته پنی‌مارشال با بازی تام هنکس، با یک تیر دو نشان می‌زنند؛ هم بچه‌ها از دیدن آن لذت می‌برند و هم بزرگ‌ترها از فیلم خوششان می‌آید.

بله، برای این‌که این فیلم و آثار دیگری از این دست، حاصل شرایط حرفه‌ای است. اما سینمای کودک و نوجوان ما شرایط حرفه‌ای ندارد. یعنی اگر شما آقایان حمید جبلی و ایرج طهماسب و خانم مرضیه برومند را از سینمای کودک و نوجوان بگیرید، دیگر چه کسی می‌ماند؟ یعنی این طرف حدود ده میلیون مخاطب خالص دارید و آن طرف فقط دو کارگردان. البته من دارم نام‌های شاخص‌تری را فقط به عنوان نمونه مطرح می‌کنم، وگرنه فیلمسازان کم‌تعداد دیگری هم در زمینه سینمای کودک زحمت می‌کشند، مثل خانم فریال بهزاد، آقای فرزاد اژدری و... شما اگر سراغ این همکاران بروید، به جای صحبت، به دلیل مشکلات خون گریه می‌کنند. در حالی که فیلمساز کودک که نباید دنبال سرمایه‌گذار بگردد. هر فیلم ضعیف در سینمای کودک و نوجوان ایران، بیش از هر چیز حاصل شرایط غیرحرفه‌ای است. به نظرم مسئولان ما دردِ بچه ندارند. آن قدیم‌ها می‌گفتند: «چته؟» جواب می‌دادند: «دردِ بچه ته!» (می‌خندد) واقعا چرا مسئولانِ ما درد کودک و نوجوان ندارند؟ وزارت آموزش و پرورش با آن تشکیلات و جشنواره‌ای قدیمی به نام رشد، چه گلی به سینمای کودک و نوجوان زده است؟

جشنواره‌های دیگر مثل کودکان و نوجوانان هم همین طور و اصلا حتی برنده‌های هر دوره هم دچار سرنوشت بدی می‌شوند و برای اکران به مشکلات زیادی برمی‌خورند.

شما دست به هر کاری که می‌زنید، باید یک خروجی داشته باشد. خروجی فیلم هم اکران آن است. وقتی سالن سینمایی برای اکران وجود ندارد، تولید فیلم معنی نخواهد داشت. الان تولید فیلم کودک و نوجوان در کشور ما معنی ندارد. دانش آموز این طوری نیست که فقط هفته کودک به فیلم نیاز داشته باشد. فیلم کودک، مثل غذای بچه است و همان طور که کودک غذای جسم می‌خواهد، غذای روح و غذای تعلیم و تربیتی هم می‌خواهد. بچه می‌آید می‌گوید گرسنه هستم، شما هم می‌گویید مگر سال قبل هفته کودک غذا نخوردی؟ برو تا سال بعد! (می‌خندد)

دهه 60 و 70 در فیلم‌ها و نقش‌های خوبی بازی می‌کردید، اما چرا در سال‌های اخیر کمتر شما را در نقش‌ها و فیلم‌های خوب سینمایی می‌بینیم. سختگیرتر شده‌اید یا پیشنهادها نازل است؟

پرسش خیلی مهمی مطرح کردید که مجموعه‌ای از پاسخ‌ها را دارد. اساسا بازیگر مثل دختری است که به خواستگاری او می‌آیند، نه پسری که به خواستگاری برود. این مساله هم به بازار تولید و عرضه و تقاضا برمی‌گردد. تقاضایی باید باشد که شما نیرو و توانتان را عرضه کنید. یک دلیل این وضعیت این است که دنبال چهره‌های جدید و هنرپیشه‌های ارزان می‌گردند. از دید برخی تهیه‌کننده‌ها، بازیگران حرفه‌ای صاحب پرنسیبی هستند که تحت هر شرایط و با هر دستمزدی کار نمی‌کنند. طبعا وقتی من و امثال من حدود 40 سال سابقه کار داریم، وارد پروژه‌ای شویم و آن فیلم شرایط تولید مناسبی نداشته باشد، تذکر می‌دهیم. اما برخی تهیه‌کننده‌ها ترجیح می‌دهند از آدم‌های دیگری استفاده کنند، به دلیل این‌که سطح توقع آنها از باب دستمزد و موارد دیگر کمتر از بازیگر حرفه‌ای و باسابقه است. مثلا اگر در پروژه‌ای آقای جمشید مشایخی حضور دارند، حتی راننده‌ای که وظیفه جا به جایی ایشان را به عهده دارد هم باید برازنده این شخصیت باشد. درحالی که برای افراد دیگری که ناگهانی و اتفاقی بازیگر شده‌اند، خیلی مهم نیست با چه سرویسی بروند و چه غذایی بخورند و چه دستمزدی به آنها بدهند یا ندهند. در دهه‌های گذشته حتی برای نقش‌های کوتاه هم از بازیگران حرفه‌ای استفاده می‌شد، اما سینما از زمانی به بعد به سمت نابازیگری رفت. الان بجز چند کارگردان شاخص، سینمای بدنه ما خیلی به حرفه، تجربه و پرنسیب بازیگر توجه ویژه ندارد. مورد دیگر این‌که بازیگرانی مثل ما دیگر نباید در هر کاری حضور داشته باشند، بلکه باید نقش‌های خوبی براساس شخصیت ما نوشته شود. چطور سینمای آمریکا از آل پاچینو، رابرت دنیرو و داستین هافمن خود عبور نمی‌کند و حتی در سنین بالا بهترین نقش‌ها را برای آنها می‌نویسد، اما سینمای ما خیلی راحت از بازیگرانی مثل سعید پورصمیمی عبور می‌کند یا بازیگری مثل مهدی هاشمی را آن طور که باید در شرایطی شایسته و بایسته‌ قرار نمی‌دهد. خیلی اسم در این زمینه برای گفتن دارم، اما از این دو برای این نام بردم که دوستان صمیمی خودم هستند. بازیگران پیشکسوت و بزرگ، چهره‌های ملی کشور هستند. همه فکر می‌کنند برخی بازیگران قدیمی خانه‌نشین، چون پیر شده‌اند، کار نمی‌کنند؛ کسی به این فکر نمی‌کند چون کار نمی‌کنند پیر شده‌اند.

رفیق اکبر عبدی بودم، نه رقیبش

از خمسه پرسیدم، آن‌موقع رقابت نانوشته و ناگفته‌ای با اکبر عبدی داشتید و وقتی بالاخره در فیلم سینمایی «پاکباخته» با هم همبازی شدید، انگار اتفاق ویژه‌ای افتاد. این رقابت را حس یا به آن فکر می‌کردید؟ او جواب داد: واقعا رقابتی نبود. چون رقابت مخصوص شرایط حرفه‌ای است، این که از امکانات فردی خود بهره ببرید تا موقعیت اجتماعی‌تان را به نفع خودتان مصادره کنید و ارتقا دهید. هیچ‌وقت سینمای ما این شرایط را نداشت. برای من و اکبر عبدی بیشتر رفاقت مطرح بوده تا رقابت. ضمن این‌که شرایط همکاری ما چندان پیش نیامد، البته ما در دهه 60 یک برنامه تلویزیونی را با هم کار کرده بودیم به نام «سلامتی چه خوبه». بعدها در فیلم‌های دیگری با هم همبازی شدیم؛ مثل «پاکباخته»، «قاعده بازی» و «داستان عوضی». همیشه هم فکر می‌کنم اکبر عبدی بازیگر خوب، با نمک و بااستعدادی است و همچنان معتقدم که سینمای ما هنوز درباره او، خودم و خیلی دیگر از بازیگران، به نحو احسن بهره نبرده.

انتهای پیام/ص