شبنم ها در یاداشتی نوشت: "10"عددی بس بزرگ در چرخۀ هستی، آنقدر عظیم و بزرگ که خداوند به نام آن قسم یاد می کند؛ پس از قسم به فجری که همه جا را از پس تاریکی می رهاند، آری خدای بزرگ، به  فجری قسم یاد می کند که از پس شب های ده گانه، سیاهی ها را به سوی روشنایی می کشاند. آیا این همان شب های دهگانه حج نیست در طواف خانه خدا، که دل ها پس از تاریکی به روشنایی می گرایند؟؟ آیا می تواند همان دهۀ آخر ماه میهمانی الهی باشد که بر دل ها انوار حقیقت می تابد؟؟ آیا شب های تاریک دشت بلا نیست که در آن، خون تاریکی ها را شست و نور اسلام را دوباره بر جهانیان عرضه کرد؟؟

نمی دانم، نمی دانم کدامین ده شب است، نمی دانم این ده شب در کدام بخش زمان مسکن گزیده است، اما... اما این را می دانم که آن زمان، زمانی است غوطه ور در تاریکی ها از پس تاریکی ها، سیاهی غرق در ظلمت و وحشت و نابودیِ خلیفۀ الهی.

و این فجر... این فجر مأموریت سنگینی بر دوش خود حمل می کند، و این فجر چقدر نور باید داشته باشد، چقدر توان می خواهد، تا تاریکی را از پس دل ها بشکافد و بر آدمی جانی تازه بدمد. جانی تازه، فجری که تا ابدیت روشنایی ها را بر دوش خود حمل کند و تاریکی ها را بزداید و بر دل های مرده از پس زمان ها و مکان ها روحی لطیف ببخشید تا آدمی در میان هیاهوها و تاریکی ها گم نشود. و بتواند امانت سنگین الهی را به مقصد برساند. 

و این فجر وظیفه ای بس بزرگ دارد تا راه را برای انسان، به سوی خدا روشن کند. و انجاست که می یابیم روح خدا، آن روح الهی دمیده بر جهان، که بعد از قرن ها با دم مسیحایی خود انسان معاصر را از مرگ، از لبۀ تاریک  تیز پرتگاه وارهانید، چقدر زیبا ده روزی را "دهه فجر" نامید.

و چه شباهتی است بین این دهه با حج ابراهیمی؟؟ دهه فجر و دهه حسینی آیا شبیه اند؟! آیا می توان گفت همان دهۀ پایانی ماه پاکی هاست که دل ها از تاریکی ها وآلودگی ها پاک شده و برای به آغوش کشیدن خدا پرواز می کنند؟؟ و باز هم نمی دانم، و باز هم نمی یابم... چقدر مبهوت و شگفت زده ام!! در مقابل بازی خدا با اعداد! چگونه است که نام ابراهیم خلیل، حسین (ع) و پیر خمین را در فجری آشکار در پس دهگانه تاریک به هم گره می خورد: حسین نوادۀ ابراهیم و روح الله فرزند حسین (ع)؟! و باز هم مبهوتم و سرگردان در مقابل چیدمان جهان و نظم هستی!

آری دهۀ فجر بهمن ماه می تواند به روشنایی دهۀ آخر ماه رمضان، به جوشش و خروش دهۀ خونین محرم، وبه اندازۀ تجلی گاه عبادت و بندگی دهۀ حج باشد. همان ده روزی که سرزمینی را از عمق پستی های تاریک، به سوی (نورٌ علی نورٍ) به پرواز درآورد، سرزمینی که برای اولین بار پایه های خود را بر اسلام، تنها دین حقیقی الهی پی ریزی کرد تا بتواند پرچم بقیة الله، آن فجر حقیقی، را بعد از 14 قرن بر قلۀ جهان در برابر دیدگان گروهی سرگردان و گروهی شیطان صفت به اهتزاز درآورد و تا ظهور منتظر حقیقی این پرچم در مقابل پستی های شیاطین بایستد و متحریان و گم گشتگان و حق جویان را هدایت کند... به امید اینکه این دهه با دهه فجر واقعی در ظهور امام عصر (عج) گره بخورد...

یاداشت از :آذین

انتهای پیام /