به گزارش شبنم ها، امروزه سینمای هالیوود توانسته سبک زندگی مردمانش را تغییر دهد و شهروندان آمریکایی چنان درگیر موضوعات مطرح شده در این سینما هستند که شاید بتوان به صراحت گفت که حزب دموکرات و جمهوری خواه این کشور با تهیه آثار سینمایی، قدرت و پیام خود را در داخل آمریکا منعکس می کنند ولی متأسفانه سینمای ایران در تمامی ادوار گذشته درگیر حواشی‌های بی‌خاصیت بوده است، سینمای ایران  با داستان‌های بی محتوا و «در تنگنا مانده» خود در این سالها نتوانسته الگویی از موضوع عفاف و حجاب در پرده نقره ای خود نمایان کند موضوعی که در جامعه امروز ما اهمیت بسیاری دارد و جزو ارزش‌های دینی و اعتقادی جامعه ما محسوب می‌شود آثار سینمایی ما هچنان طعم خیانت، طلاق، بزهکاری و مسائلی از این قبیل دارد. جای خالی معرفی سبک زندگی ایرانی اسلامی و ترویج این فرهنگ در سالن‌های نمایش فیلم بسیار خالی است. در این گزارش سعی شده تا به کارشکنی ها و کم‌کاری‌های پیوسته و ناپیوسته ای که در رابطه با عدم معرفی برند حجاب وعفاف صورت می‌گیرد، اشاره شود، هرچند که توقع از سینما به عنوان یکی از هنرهای هفتگانه، بیش از این است و امروز باید راجع به توسعه فرهنگ رعایت حجاب و عفاف در جامعه صحبت می‌شد تا در مورد نبود الگوی مناسب حجاب در این سینما.

در سال‌های اخیر همواره مسئولان اجرایی از دغدغه‌های خود جهت برقراری عفاف و حجاب در جامعه شهری دم می‌زدند، در برخی مواقع شاهد اجرای طرح‌های گوناگونی همچون برگزاری نشست‌های دانشگاهی و عمومی با موضوع کلی «حجاب یک نعمت است» در فضای دانشگاهی بوده ایم، حال برپایی این سخنرانی‌ها، با توجه به محوریت اصلی آن باعث شد، بخشی از بانوان (مثلا دانشجو) که با نوع پوشش خارج از عرفشان، خود را به دروازه گناه نزدیک می‌کردند و افراد را از اصل کرامت و بصیرت انسانی خود به بیراهه می‌کشاندند، از انجام این عمل گناه، نادم و اصلاح.

با توجه به حساسیت هایی که مسئولان ، مدیران و مردم نسبت به برخی از ناهنجاری‌های پوششی در جامعه از خود بروز می‌دهند، بهتر است نگاهی هم به وضعیت لباس بازیگران سینمایی یا به اصطلاح سلبریتی‌ها انداخت و یا به سراغ آثار مطرح سینمای ایران رفت تا وضعیت برخوردها، باور و ارزش‌های کاراکترهای نمایشی را مورد ارزیابی و واکاوی قرار داد و متوجه سنخیت آن با شرایط فعلی جامعه سنتی و مدرن شهری‌مان شد. لذا در سینمای ایران فارغ از آثار ارزشی، تاریخی و همچنین دفاع مقدس که در آن تمامی بازیگران زن با رعایت ارزش‌های دینی به ایفای نقش می‌پردازند ، به ندرت اثری را تماشا می‌کنیم که تصویری از سیمای یک زن مسلمان در آن نمایش داده شود. باید علت عدم معرفی موضوع حجاب در پرده نقره‌ای کشورمان مشخص شود، از فیلمسازان و فیلمنامه‌نویسان هنر هفتم پرسید که چگونه در آثار خود از نمایش دختری که با رعایت ارزش‌ها در جامعه حاضر می‌شود و با صلابت در همه عرصه‌های شغلی و تحصیلی در همان جامعه فعالیت می‌کند هیچ رنگی وجود ندارد، چرا کارگردان‌ها فقط دختران یک طبقه خاص و با یک ظاهر خاص را به تصویر می‌کشند، انگار دختران دیگر این سرزمین که همواره پیرو ارزش‌های اخلاقی بوده اند و آنگونه که می‌اندیشند زندگی می‌کنند، هیچ جایگاهی در دکوپاژ ذهنی یا سناریوهای آثار سینمایی ندارند.

در پاسخ به این سوالات می توان گفت: سینمای امروزی، دیگر بر سر گذاشتن چادر را نوعی عقب افتادگی می‌داند و همین امر را جلوه می‌دهد، حتی این بی عفتی به تدریج در ادبیات گفتاری این افراد به اصطلاح الگو، تاثیر زیادی گذاشته تا جایی که امروزه در برخی آثار سینمایی با رگباری از دایره واژگان‌هایی مواجه هستیم که نظیر آن را نگارنده در هیچ  طبقه اجتماعی دیگری مشاهده نکرده است از طرفی دیگر اعمالی مثل فحاشی، سیگار گشیدن، نشستن در کافه های دودآلود را مخاطبان سینما آنقدر در سال‌های اخیر مشاهده کرده اند که دیگر از تماشای این ناهنجارهای ظاهرا ابدی سیر شده اند.

فیلمسازان احتمالا از نقش خود در ارتقای سطح فرهنگی جامعه بی خبر هستند، چرا دوربین آنها  تصویری از یک زن محجبه را بعنوان الگو به مخاطب معرفی نمی‌کند، چرا انگیزه های دختران محجبه در نگهداری از چادر خود، دغدغه هیچ کارگردانی نیست، چرا چادر را به مخاطب به عنوان یک ارزش تبلیغ نمی‌کنند، چرا تنها مادران پیر باید در فیلم ها نمازخوان و معتقد ظاهر شوند. ظاهرا عزمی در سینما برای نمایش اعتقادات  مذهبی و ارزشی مردم دیده نمی‌شود. باید اندکی تأمل و درنگ کرد و علت حذف این ارزش‌ها را از زبان خود این سینماگران جویا شد. شاید آنها هم دفاعیه‌ای از خود در رابطه با این کم کاری‌ها و ضعف‌ها داشته باشند.

در این سال‌ها همواره شاهد هستیم که منتقدان از مشکلات بی پایان سینما، سخن به میان می‌آورند، از بحث ضعف فیلمنامه‌نویسی تا نوع اکران آثار سینمایی، حواشی آثاری نظیر «قصه‌ها»، «نهنگ عنبر»، «خانه دختر» و همچنین عدم پخش تیزرهای سینمایی در رسانه ملی، تبلیغ ماهواره ای آثاری مثل «استراحت مطلق و ایران برگر»این حواشی را در کنار برگزاری مستقل بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر در اردیبهشت ماه گذشته قرار دهید، تا متوجه حواشی شوید که یک لحظه هم سینمای ایران را رها نمی‌کند. این هوچی‌گری ها به سینمای این آب و خاک، اعتباری که افزوده نکرده به کنار، ضربه های جبران ناپذیری هم در مباحث مختلف به هنر هفتم وارد کرده است.

کما اینکه تمامی این حواشی، هوش و حواس نویسنده و فیلمساز را به سمتی سوق می‌دهد تا از بدیهی‌ترین ملزومات داستان گویی صرف نظر کنند و قصه‌های آپارتمانی که از صفر تا صد آن طعم نکبت‌های جوامع غربی می‌دهد را به تصویر بکشیم. جای خالی داستان‌ها و روایت‌هایی که در کتب دینی از جمله قرآن بیان شده، در سینما بسیار خالی و آزار دهنده است. باید با اقتباس داستان‌های قرآنی ضمن معرفی الگوی مناسب به ببینده برای سبک زندگی، او را در مسیر کمال قرار دهد، باید بدانیم که مردم همواره مشتاق تماشای آثاری از زندگی ائمه اطهار بوده‌اند، باید از این علاقه‌مندی و ظرفیت استفاده کرد و الگویی را به مردمان خود نشان دهیم تا سبک و شیوه زندگی خود را برآن اصل بنا کنند و در مقابله با ناخردی و ناهنجاری‌ها سر فرود نیاورند.
در آخر توضیح این نکته ضروری است که در این نوشته سعی شده تا از عدم معرفی کاراکترهای محجبه و همچنین در رابطه با نبود الگویی مناسب در زمینه عفاف و حجاب در سینما سخن به میان آورده شود چه بسا بسیاری از مسئولان و جامعه شناسان از نبود ثبات شخصیتی و ناهنجاری آقایان بخصوص در فیلم‌های سینمایی سخن به میان آورده‌اند اما  نگارنده در این گزارش سعی کرده بیشتر به جای خالی برند مناسب عفاف و حجاب در سینما توجه کند.
انتهای پیام/

منبع: طنین یاس