جامعه مذهبی ایران در دوره قاجار، روزه خواری را بر نمی تافت. چنانچه اگر کسی می خواست خود را به مریضی بزند و روزه نگیرد، هیچ طبیبی را گیر نمی آورد که برای او گواهی بیماری صادر کند و حتی طبیبان یهودی نیز حاضر نبودند که شأن و احترام طبابت خود را خرج روزه خواری دیگران کنند. بنابراین افراد روزه خوار، به شدت تحت فشار اجتماعی قرار داشتند و کوشش بسیار می کردند تا روه خواری خود را پنهان کنند.